"Το δημοψήφισμα του Ενωμένου Βασιλείου για την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή 'Ενωση".
Σταματήστε να σκέφτεστε σαν Βρετανοί (και Ευρωπαίοι!) - Αρχίστε να σκέφτεστε την ανθρωπότητα!
6 Ιούνη του 2016, AWTW
Στις 23 του Ιούνη η Βρετανία θα ψηφίσει για το αν θα "Παραμείνει"(Remain) στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή θα την "Εγκαταλείψει" (Leave). Ανεξάρτητα από την μια ή την άλλη πλευρά αυτό το δημοψήφισμα είναι μια αντιδραστική παγίδα.
Στην μια μεριά είναι εκείνοι που υποστηρίζουν πως ο καλύτερος τρόπος ελέγχου των βρετανικών συνόρων, του να κρατηθούν έξω "οι ορδές των προσφύγων", να απελευθερωθεί η δυναμικότητα των βρετανικών εταιρειών και τράστς, να νικηθούν οι εχθροί της χώρας και να προβληθεί η βρετανική ισχύς παγκόσμια, είναι να εγκαταλείψουμε την ΕΕ. Στην άλλη μεριά είναι εκείνοι που επιχειρηματολογούν πως ο καλύτερος τρόπος να ελεγχθούν τα βρετανικά σύνορα, να κρατηθούν έξω "οι ορδές των προσφύγων", να απελευθερωθεί η δυναμικότητα των βρετανικών εταιρειών και τράστς, να νικηθούν οι εχθροί της χώρας και να προβληθεί η βρετανική ισχύς παγκόσμια, είναι να παραμείνουμε στην ΕΕ. Το κεντρικό ζήτημα που μπαίνει στον λαό είναι εντελώς απλά πώς με τον καλύτερο τρόπο να πάνε μπροστά τα βρετανικά αυτοκρατορικά συμφέροντα. Το να υποστηριχθεί οποιαδήποτε πλευρά σ' αυτήν την συζήτηση δεν είναι ουδέτερο: κάνει τον λαό συνεργό με τον βρετανικό ιμπεριαλισμό και τα φρικώδη εγκλήματα που αυτός θα εξακολουθεί να διαπράττει στο εσωτερικό. στην Μ. Ανατολή, στην Αφρική και παγκόσμια - είτε σαν μέρος της ΕΕ είτε όχι.
Η εκστρατεία της Παραμονής διεξάγεται υπό την ηγεσία του Βρετανού πρωθυπουργού Κάμερον μαζί με τον Τζέρεμυ Κόρμπιν του Εργατικού Κόμματος και έχει την υποστήριξη από τους ηγέτες των βασικών συμμάχων της Βρετανίας - ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ομπάμα, η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ, ο Γάλλος Ολάντ- και από το ΔΝΤ, τον ΟΟΣΑκαι γιγάντιες φίρμες όπως η Μόργκαν Στάνλεϋ, η JP Morgan και η Γκόλντμαν Σακς. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια ομάδα περισσότερο αντίθετη με τα συμφέροντα του βρετανικού λαού. Αλλά οι ηγέτες της εκστρατείας της Εξόδου τους συναγωνίζονται στήθος με στήθος: έχουν κερδήσει την υποστήριξη του Ντόναλντ Τραμπ και του Πούτιν της Ρωσίας και βρίσκονται υπό την ηγεσία κορυφαίων Τόρηδων περιλαμβανομένου του πρώην δήμαρχου του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον, και του δεξιού Κόμματος της Ανεξαρτησίας του Ενωμένου Βασιλείου (UKIP).
O Κάμερον αρχικά υποσχέθηκε να διεξάγει δημοψήφισμα πάνω στο θέμα της συμμετοχής της Βρετανίας στην ΕΕ το 2013, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει σοβαρές διαιρέσεις της βρετανικής κυρίαρχης τάξης και ειδικότερα του κόμματος των Τόρηδων που τότε κυβερνούσε. Παρ' όλα αυτά τότε αυτό φαινόταν σαν μια ασφαλής κίνηση - λίγοι φαντάζονταν τίποτα άλλο παρά την συνέχιση του στάτους κβο. Τώρα, σ' ένα πλαίσιο αυξανόμενης παγκόσμιας έντασης , που περιλαμβάνει τον ανταγωνισμό μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ, και την άνοδο του εθνικισμού στην Ευρώπη και την Δύση, το αποτέλεσμα απέχει πολύ από το να είναι βέβαιο.
Αφήνοντας την ΕΕ, και με όνειρο την επανάκτηση μιας αυτοκρατορίας.
Αρχικά οι οπαδοί της "Εξόδου" επιχειρηματολόγησαν πως η Βρετανία απελευθερωμένη από την "κόκκινη ταινία" (φίμωση) των γραφειοκρατών της ΕΕ, θα ευημερούσε. Αυτοί οι ισχυρισμοί έχουν κτυπηθεί από ένα μπαράζ μελετών που εμφανίζονται πολλές φορές την εβδομάδα και που υποστηρίζουν ότι η Βρετανία δεν θα μπορούσε να αφήσει το πλαίσιο της ευρωπαϊκής μοναδικής κοινής αγοράς χωρίς κάποια οικονομική ζημιά, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.
Ενώ αρνήθηκαν να υποχωρήσουν σ' αυτό το σημείο, οι δυνάμεις της Εξόδου επιδίωξαν να μεταφέρουν αλλού τους όρους της αντιπαράθεσης. όπως το είπε ο ηγέτης του UKIP Νάϊγκελ Φάρατζ, "Δεν είναι η οικονομία ηλίθιοι! Είναι η κυριαρχία". Με αυτό ο Φάρατζ κάνει έκκληση στα βαθειά ριζωμένα αισθήματα εκατομμυρίων που έχουν ριχτεί και περιθωριοποιηθεί από τον τρόπο που ο κόσμος λειτουργεί σήμερα και για να εκτρέψει αυτήν την δυσαρέσκεια από την πραγματική πηγή της. Οι αντιπρόσωποι της Εξόδου επικαλούνται τις κακουχίες που υποφέρουν πλατειές μερίδες της βρετανικής κοινωνίας , την καθήλωση ή μείωση των πραγματικών μισθών, το κόψιμο των επιδομάτων, την χειροτέρευση των δημόσιων υπηρεσιών, όπως οι συγκοινωνίες και η υγεία, και χρησιμοποιούν όλα αυτά για να διεγείρουν το αίσθημα της αυτοδίκαιης απαίτησης που είναι βαθειά ριζωμένη στην βρετανική κοινωνία μέσα από γενιές προνομιούχας ζωής υπό την αυτοκρατορία και συνεχίζει σήμερα, και για να κατευθύνουν όλον αυτόν τον θυμό και απογοήτευση προς εκείνους που υποτίθεται βρίσκονται "από πίσω", ιδιαίτερα τους μετανάστες και τους Μουσουλμάνους. Ο εξέχοντας Τόρης Ντέβιντ Ντέϊβις για παράδειγμα καταγγέλλει την ΕΕ σαν μια "μηχανή μετασχηματισμού της απασχόλησης", μεταφέροντας δουλειές από τους βρετανούς πολίτες στα χέρια των μεταναστών που προέρχονται από την ΕΕ" (Σάντεϋ Τάιμς 28 Μάη 2016), κύρια ανατολικοευρωπαίους από την Ρουμανία, την Βουλγαρία και την Πολωνία.
Αλλά ποιός ήταν πραγματικά υπεύθυνος για την υπονόμευση της βρετανικής μεταποιητικής βιομηχανίας της τελευταίας γενιάς. που κατέστρεψε δεκάδες χιλιάδες θέσεων εργασίας και κατέβασε τα μεροκάματα; Δεν ήταν οι Ρουμάνοι σιδηρουργοί που μετέφεραν την ναυπηγική βιομηχανία από τους προβλήτες του Νιούκαστλ και της ΒΑ Αγγλίας στην Ασία με την επιδίωξη μεγαλύτερου κέρδους. Και ποιός ήταν υπεύθυνος για τις δεινές ελλείψεις στέγασης με λογικό ενοίκιο που οδηγούν σε μια κλιμακούμενη αύξηση των άστεγων στις βρετανικές πόλεις - ήταν οι Πολωνοί εργάτες που δουλεύουν μια μεγάλη εργάσιμη ημέρα στις πιο βρώμικες, στις πιο χειρωνακτικές εργασίες της οικοδομικής βιομηχανίας; Ή ήταν αυτό αποτέλεσμα συντονισμένης κυβερνητικής πολιτικής να αχρηστεύσει το κράτος πρόνοιας και να ξεπουλήσει τον δημόσιο φορέα στέγασης, όπως ξεκίνησε επί πρωθυπουργίας της Μ. Θάτσερ και συνεχίστηκε από τους συντηρητικούς και τους εργατικούς παρόμοια - συνδυασμένη με την κερδοσκοπική δραστηριότητα των γιγάντιων εταιρειών κτηματικών συναλλαγών και τραπεζών, που ενώ επωφελήθηκαν από τις τεράστιες κυβερνητικές εξαγορές στον απόηχο της χρηματιστικής κρίσης του 2008, χρηματοδοτούν οικιστικά προγράμματα κατ΄εξοχήν σε πολυτελείς κατοικίες έξω από τις δυνατότητες παρά μόνον της παγκόσμιας και της βρετανικής ελίτ;
Είναι αυτή η ίδια τάξη των καπιταλιστών που έχει ηγηθεί για χρόνια της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης με την ανερχόμενη ανισότητα που την έχει συνοδεύσει, στην Βρετανία και σε όλον τον κόσμο. Λιγότερο από 1% του πληθυσμού έχει εξασφαλίσει το ίδιο ποσό αυξανόμενου πλούτου στα τελευταία 10 χρόνια (26%),όσο είναι ολόκληρο αυτό του χαμηλότερου εισοδηματικά μισού πληθυσμού, αφήνοντας ανισότητες που δεν τις γνώρισαν γενιές, μια διαδικασία -δεν θα πρέπει να λησμονηθεί- που συντελέστηκε τόσο κάτω από τις εργατικές όσο και τις συντηρητικές κυβερνήσεις.
Αυτή η στοχοποίηση των μεταναστών σαν αιτία της δυσπραγίας των μαζών εκφράζεται με μια πιο κομψή μορφή από τον Κάμερον και την εκστρατεία της Παραμονής, που σταθερά υπόσχονται "να αποκτήσουν τον έλεγχο των βρετανικών συνόρων". Το μήνυμα αυτό ισοδυναμεί με ολοκληρωτική εξαπάτηση για την αιτία των δεινών που υποφέρουν εκατομμύρια, και πηγαίνει χέρι-χέρι με μια ανοικτά αντιδραστική εθνικιστική ηθική. Αυτοί που προσβάλλουν τους μετανάστες δεν δίνουν δεκάρα για τα αίτια για τα οποία εκατομμύρια μεταναστών εγκαταλείπουν τις χώρες τους ή το τι συμβαίνει σ' αυτούς.
Με την αντίληψή τους μπλοκαρισμένη από πατριωτικές παρωπίδες οι άνθρωποι μαθαίνουν να μην βλέπουν το και για τυφλούς προφανές: Oτι μια από τις κύριες δυνάμεις υπεύθυνες για το ξερίζωμα ανθρώπων από το Αφγανιστάν μέχρι την Αφρική, είναι ο ίδιος ο βρετανικός ιμπεριαλισμός σε συνέργεια ή μερικές φορές σε ανταγωνισμό με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αρκεί να περπατήσεις στους δρόμους των κοινοτήτων μεταναστών του Ανατ. Λονδίνου και να κοιτάξεις τα πρόσωπα των χαμάληδων, των σκουπιδιάρηδων, των οδηγών τρίκυκλων -Αφγανοί, Σομαλοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Πακιστανοί, Ινδοί, Ιρανοί, Σύριοι. Αυτά είναι τα πρόσωπα που αντανακλούν αιώνες της Αυτοκρατορίας, με κάθε πρόσωπο να λέει και μια ιστορία εισβολής, κατοχής και λεηλασίας, από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και βασανισμού που οι Βρετανοί έριξαν τους Κενυάτες στην διάρκεια της έτσι λεγόμενης εξέγερσης των Μάου - Μάου, μέχρι την σθεναρή υποστήριξη του απαρτχάϊντ στην Νότια Αφρική (με την βρετανίδα πρωθυπουργό Θάτσερ να καταγγέλει τον Μαντέλα σαν "τρομοκράτη") - ο κατάλογος συνεχίζει, σελίδα-σελίδα.
Άνθρωποι που στερήθηκαν την ιστορία τους, οι μετανάστες, μετά αντιμετωπίζονται και από τις δυό πλευρές σαν τίποτα άλλο παρά πηγή οφέλους για την Βρετανία και τον Βρετανικό λαό: Πόσο πολύ αφαιρούν (Έξοδος) ή προσθέτουν (Παραμονή) στην δική σου ευημερία; Κάθε σκέψη για τις ζωές και συνθήκες των ίδιων των μεταναστών έχει φύγει από την μέση. Να πάρουμε μόνο ένα παράδειγμα: στην διάρκεια της τελευταίας βδομάδας του Μάη μαθεύτηκε από τις ειδήσεις ότι 1000 ανθρώπινες υπάρξεις έχασαν τις ζωές τους σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διασχίσουν την Μεσόγειο, αυτό δεν μνημονεύτηκε ούτε μια φορά σε μια διάρκειας μιας ώρας συζήτηση στο BBC για την ΕΕ που συμμετείχαν συντηρητικοί, ο πρώην ηγέτης του Εργατικού Κόμματος Εντ. Μίλιμπαντ και η βουλευτίνα του Κόμματος των Πράσινων Κάρολιν Λούκας, παρόλο που η συζήτηση εστιάστηκε κατεξοχήν στο μεταναστευτικό.
Οι πνευματικές παρωπίδες αυτής της εκστρατείας εκπαιδεύουν τον λαό να στενεύει το οπτικό του πεδίο στην δική του κατάσταση - "πως αυτό με επηρεάζει", "εμάς τους Βρετανούς;"- σαν οι ζωές των Βρετανών να αξίζουν κάπως περισσότερο απ ότι των Σύρων που ξεφεύγουν από τον πόλεμο, ή των Αιθιόπων ή Σομαλών που φεύγουν από την απόλυτη φτώχεια και το χάος. Αλλά δεν αξίζουν! Όπως λέει ο Μπομπ Αβακιάν, πρόεδρος του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ (revcom.us) "Διεθνισμός - ολόκληρος ο κόσμος έρχεται πρώτος!" Αυτή είναι η μόνη ηθική που αξίζει σε κάποιον που θέλει έναν καλύτερο κόσμο.
Η κακοήθης στόχευση των μεταναστών από την πλευρά και των δυο εκστρατειών δεν σκοπεύει απλά να "σηκώσει τις γέφυρες" και να σφίξει τον έλεγχο της μετανάστευσης, αλλά επίσης να εκφοβίσει τα εκατομμύρια των μεταναστών ήδη εδώ. Οι βασικές αξίες της βρετανικότητας επιβάλλονται για επιβεβαίωση - όπως οι ευρωσωβινιστικές αξίες σε πολυάριθμες άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες. Απηχώντας το λαϊκιστικό κάλεσμα του αμερικανού φασίστα προεδρικού υποψήφιου Ντόναλντ Τραμπ "να κάνει την Αμερική μεγάλη ξανά", οι Βρετανοί πολιτικοί καλούν να επιστρέψει το "μεγαλείο" ξανά πίσω στην "Μεγάλη Βρετανία"- το οποίο σημαίνει μόνο εντεινόμενη φρίκη για εκατομμύρια στον κόσμο που έχουν υποφέρει στα νύχια της βρετανικής κυριαρχίας, στρατιωτικά και οικονομικά, και για εκατομμύρια στην χώρα επίσης.
Η αντιδραστική σειρήνα του "Ευρωπαϊκού πολιτισμού"
Η συνολική θέση της Βρετανίας σε ολόκληρο τον κόσμο δεν αμφισβητείται από καμιά πλευρά, και η Ευρώπη αντιμετωπίζεται σαν μια ευγενής τοπική ένωση. Στον βαθμό που δουλεύει συλλογικά για το κοινό καλό, είναι προς όφελος των τάξεων των καπιταλιστών των 28 ευρωπαϊκων χωρών, οι οποίες, όποια και αν είναι η ανισότητα και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, απολαμβάνουν του ότι βρίσκονται στην κυρίαρχη πλευρά της διαίρεσης του κόσμου σε χώρες που καταπιέζουν και χώρες που καταπιέζονται. Όλα για την Ευρώπη, από
τα μουσεία που είναι σε μεγάλο βαθμό συλλογές αποικιακής λεηλασίας, στις ηγετικές της επιχειρήσεις και την κουλτούρα της, είναι σφραγισμένη με την ιστορία αιώνων δουλεμπορίου, αποικιακής καταπίεσης και πολέμων για αυτοκρατορική κυριαρχία. Η Ευρώπη δεν είναι ένα γεωγραφικό γεγονός που μπορεί να "επανα-οριστεί", όπως πολλοί Ευρωπαίοι αυτο-οριζόμενοι αριστεροί υποστηρίζουν, είναι μια ιστορική πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπιστεί με επανάσταση και ανατροπή.
Όπως ανέφερε μια πρόσφατη δήλωση από την Ομάδα του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Μανιφέστου: "Η πολιτική εξουσία σε κάθε ευρωπαϊκό κράτος στηρίζεται πάνω και προστατεύει ένα ολόκληρο κοινωνικοοικονομικό σύστημα εκμετάλλευσης του οποίου τα δίχτυα αγκαλιάζουν όλο τον κόσμο. Η παγκοσμιοποίηση έχει κάνει μόνο αυτήν την εκμετάλλευση πιο διεισδυτική, πιο κτηνώδη και πιο διαλυτική του υπάρχοντος κοινωνικού ιστού. Κάθε κυβέρνηση σ' αυτά τα κράτη οφείλει να επιβάλλει και να διευκολύνει αυτήν την διαδικασία ... Πίστη στην δυνατότητα μιας Ευρώπης που υποδέχεται και περιλαμβάνει όλους, αλλά ακόμα ιμπεριαλιστικής είναι μια απάτη. Αποκρύβει την πραγματικότητα του παρελθόντος και του παρόντος του τι η δυτική καπιταλιστική δημοκρατία και το αξιακό της σύστημα διαπράττουν στον κόσμο. Δεν μπορεί να υλοποιηθεί (αυτή η δυνατότητα), ανεξάρτητα από το ποιός εκλέγεται, και δεν μπορεί να αντισταθεί (αυτή η Ευρώπη), στις αντιδραστικές επιθέσεις είτε των φασιστικών δυνάμεων που αλυχτούν, είτε των ισλαμιστών που παριστάνουν να προσφέρουν μια εναλλακτική ηθική και κοινωνική τάξη σε αντίθεση με την παρακμή και εξαθλίωση που βγαίνει από την Δύση". Κοιτάξτε μόνο πως ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν μεταβληθεί από σοσιαλδημοκράτες κριτικοί σε κτηνώδεις επιβολείς της Ευρώπης Φρούριου!
"Η πολιτική του εφικτού" ή πραγματική απελευθέρωση της ανθρωπότητας;
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν αηδιάσει και με τις δυο πλευρές αυτής της αντιπαράθεσης. Σε ένα άρθρο με τίτλο "Οι πολιτικοί που υποστηρίζουν την Έξοδο προκαλούν όλοι δέος, όπως και οι πολιτικοί που είναι εναντίον της", ο κωμικός Φράνκι Μπόϋλ υποστηρίζει ότι: "και οι δυο εκστρατείες είναι βαθειά ρατσιστικές" και αναρωτιέται αν ο βρετανικός λαός είναι "ο απαίσιος τυφλός οπαδός που κάθε μια από τις καμπάνιες αυτές υποθέτει πως είναι" (Γκάρντιαν, 1η του Ιούνη). Ένας άλλος σχολιαστής. ο Γκάρυ Γιουνγκ, παραπονιέται ότι: 'Σε συνθήκες απουσίας μιας ευρύτερης πρόκλησης κατά της νεοφιλελεύθερης τάξης, απλά το να ψηφίσει κανείς ναι ή όχι είναι ισοδύναμο με το να διαλέξει τον λάκκο όπου θα πέσει να πεθάνει". Αλλά μετά ο Γιούνγκ με δισταγμό διαλέγει τον λάκκο του. Αρκετά από αυτό! Το να διαλέξουμε τον λάκκο μας δεν είναι ουδέτερο - ο λαός χρειάζεται να βάλει τέλος σ' αυτην την λογική του "μικρότερου κακού", να κατεβάζει το οπτικό του πεδίο στην "πολιτική του εφικτού", να περιορίζει το όραμά του σε αποτελέσματα που είναι αντιληπτά μέσα στο υπάρχον καπιταλιστικό πλαίσιο. Αυτό πάντοτε οδηγεί σε συμφιλίωση με την φρίκη.
Αυτό που πολλοί τέτοιοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν είναι ο απώτερα αντιδραστικός ρόλος που αυτές οι εκλογές παίζουν στην κοινωνία γενικά, ανεξάρτητα του ποια πλευρά ευνοείται. Αυτό το δημοψήφισμα εκπαιδεύει εντατικά τον λαό να βλέπει τις εκλογές στην καπιταλιστική κοινωνία σαν ένα εργαλείο λαϊκής κυριαρχίας και σαν μια λεωφόρο για την αλλαγή του κόσμου, ενώ αυτό που πραγματικά κάνουν είναι να συγκαλύπτουν την κυριαρχία μιας τάξης εκμεταλλευτών καπιταλιστών με τον σκουπιδοτενεκέ της δημοκρατίας. Οποιαδήποτε πλευρά και αν κερδίσει, τα αντιδραστικά εγκλήματα του βρετανικού ιμπεριαλισμού θα ανακηρυχθούν σε " θέληση του λαού". Αλλά όπως ο Αβακιάν έχει τονίσει, "όσο η ανθρώπινη κοινωνία είναι χωρισμένη σε διαφορετικές τάξεις, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιο πράγμα σαν τις "ελεύθερες εκλογές", με την έννοια ότι καμιά ομάδα στην κοινωνία δεν ασκεί μεγαλύτερη επιρροή πάνω στις εκλογές και γενικά στην διαδικασία λήψης αποφάσεων. Στον κόσμο αυτού του είδους, μια ομάδα στην κοινωνία - αντιπροσωπεύοντας θεμελιωδώς την κυρίαρχη τάξη αυτού ή του άλλου είδους - θα ασκεί πάντα μεγαλύτερη επιρροή απ' ότι ο υπόλοιπος λαός".
Ο κόσμος σφυροκοπείται με την ιδέα ότι αυτή είναι "η πιο σπουδαία εκλογή στην ζωή τους" και ότι η φωνή του μπορεί να αλλάξει την μοίρα της χώρας. Αλλά αυτό που αυτή η εκλογή δεν θα αλλάξει είναι η θεμελιώδης θέση της Βρετανίας στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ δεν μπαίνει στην ψηφοφορία, ούτε η ιδιότητα του μέλους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ούτε η κατοχή της του βόρειου τμήματος της Ιρλανδίας, κοκ. Η θέση της Βρετανίας σαν μέρος της ευρωπαϊκής δομής άμυνας και ιδιαίτερα η "ειδική σχέση" της με τις ΗΠΑ, στην λεηλασία και εκμετάλλευση μεγάλων περιοχών του κόσμου από τις βρετανικές γιγάντιες πολυεθνικές και τράπεζες, η ένοπλη επιβολή αυτής και η συνεχιζόμενη καταστροφή των ζωών στο εσωτερικό - όλα αυτά θα συνεχιστούν μέσα ή έξω από την ΕΕ.
Αυτό που αυτή η εκλογή θα κάνει είναι να δυναμώσει τις αυταπάτες πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία αντιπροσωπεύει την θέληση του λαού και την τάση να μην βλέπουμε τις δυνατότητες που προσφέρονται έξω από αυτό το πλαίσιο. Σε περιστάσεις που επιτακτικά καλούν για μια διεθνιστική και επαναστατική προοπτική που βάζει στόχο ολόκληρο το σύστημα, τα επιχειρήματα των "αριστερών" που υποστηρίζουν είτε την Παραμονή (ο πρώην Έλληνας υπουργός οικονομικών Βαρουφάκης, ο Σλαβόϊ Ζίζεκ) και την Έξοδο (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, Ενωμένο Βασίλειο), θα εξαπατήσουν εκείνους που ποθούν ένα τέλος στους εφιάλτες που έφερε η Ευρώπη και η Βρετανία στον κόσμο, και θα δέσουν τις ελπίδες τους στα από πολύ καιρό ανυπόληπτα ιμπεριαλιστικά κόμματα που συναγωνίζονται για κοινοβουλευτικές θέσεις.
Είτε από την πιο στενή προοπτική του εγωϊστικού συμφέροντος (τι είναι καλό για μένα σαν Βρετανό) ή από την πιο "αριστερή" προοπτική τι είναι καλό για "την βρετανική εργατική τάξη", αυτό που και οι δυο εκστρατείες αντιπροσωπεύουν είναι να εκπαιδεύουν εντατικά τον λαό να βλέπει την σχέση του με τον κόσμο με τα ματογυάλια των συμφερόντων του βρετανικού ιμπεριαλισμού και να περιορίζουν τον αγώνα του σε εκείνο που είναι κατορθωτό μέσα στο αστικοδημοκρατικό πλαίσιο. Και παρόλο που δεν είναι δύσκολο να δει κανείς ότι πολλοί θα έκαναν πίσω ενάντια σε όλα τα ρατσιστικά εκκρίματα που χύνονται από την μεριά της Εξόδου, σε έναν κόσμο όπου η Ευρώπη στέκεται στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, το "πλάτεμα" σε μια "ευρωπαϊκή προοπτική" δεν είναι πρόοδος.
Το ξήλωμα του κυρίαρχου πολιτικού κέντρου στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ και η αυξανόμενη κοινωνική πόλωση βάζει σοβαρούς κινδύνους. Αλλά αυτές οι ίδιες οι εκρηκτικές συνθήκες επίσης φέρνουν αληθινές ευκαιρίες να χαράξουμε έναν διαφορετικό τύπο μέλλοντος. Υπάρχει πράγματι επείγουσα ανάγκη εκατομμύρια να ενωθούν για να αντιμετωπίσουν τα τεράστια προβλήματα που οι λαοί έχουν μπροστά τους στην Βρετανία και στον κόσμο - αλλά όχι από την προοπτική του "εμείς σαν Βρετανοί" ή "εμείς σαν Ευρωπαίοι" αλλά μάλλον από μια διεθνιστική προοπτική που ξεκινά από τις ανάγκες της καταπιεζόμενης ανθρωπότητας - κι αυτό σημαίνει να βάλουμε το εθνικό έμβλημα της Βρετανίας στο μουσείο όπου ανήκει. Δεν χρειαζόμαστε ούτε νοσταλγία για τις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν μιας ολοένα πιο χρεοκοπημένης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας ούτε να ακολουθούμε παθητικά τα όνειρα της χαμένης αυτοκρατορίας! Πρέπει να δούμε πέρα από τους ορίζοντες του υπάρχοντος συστήματος και να αρχίσουμε να φτιάχνουμε ένα κίνημα που όχι μόνον πολεμά να αποκρούσει την αντιδραστική εφόρμηση αλλά που μπορεί επίσης να οδηγήσει προς την μόνη πραγματική λύση, την κομμουνιστική επανάσταση.
Το άρθρο δεν παίρνει θέση στο ζήτημα της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ, που είναι μια ειδική μορφή του γενικού ζητήματος της αποχώρησης οποιασδήποτε χώρας από αυτήν την Ένωση. Αυτό το κάνει χρησιμοποιώντας δυο βασικά επιχειρήματα.
Το ένα από αυτά τα επιχειρήματα είναι: "Αυτό το δημοψήφισμα εκπαιδεύει εντατικά τον λαό στο να θεωρεί τις εκλογές στην καπιταλιστική κοινωνία σαν εργαλείο λαϊκής κυριαρχίας και σαν μια λεωφόρο για την αλλαγή του κόσμου". Κατ' αρχήν είναι καλά αντιληπτό πως αυτό το επιχείρημα εφαρμόζεται σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία σε συνθήκες αστικής κυριαρχίας, δηλαδή και στις εκλογές επίσης. Και έτσι είναι λόγος αποχής από κάθε δημοψήφισμα και εκλογές. Αλλά αυτή είναι μια υπερ "αριστερή" ιδέα που έχει από πολύ καιρό απορριφθεί από το εργατικό κίνημα. Αυτή η άποψη πηγαίνει ενάντια στην εμπειρία του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Τα κομμουνιστικά κόμματα χρησιμοποίησαν και πρέπει να χρησιμοποιούν όποτε είναι δυνατό τις εκλογές και το κοινοβούλιο για να διεξάγουν την δική τους προπαγάνδα και για να κάνουν πολιτικές και οικονομικές αποκαλύψεις ενάντια στην αστική τάξη, στους θεσμούς της, στις κυβερνήσεις της και στους υπηρέτες της. Σύμφωνα με αυτήν την λογική και πολύ περισσότερο, το κόμμα των μπολσεβίκων υπό τον Λένιν δεν θα έπρεπε ποτέ να συμμετέχει σε εκλογές και στην αντιδραστική Τσαρική Δούμα που δεν ήταν ούτε ένας αστικός δημοκρατικός θεσμός γιατί έτσι εξωράιζε τον Τσάρο και καλλιεργούσε απατηλές ιδέες για την ρωσική - τσιφλικάδικη -καπιταλιστική κρατική εξουσία. Ακόμη χειρότερα "εκπαίδευε εντατικά τον λαό στο να θεωρεί την Δούμα σαν εργαλείο λαϊκής κυριαρχίας και σαν μια λεωφόρο για να αλλάξει η Ρωσία!" Και εδώ σήμερα δεν έχουμε εκλογές και κοινοβούλιο αλλά δημοψήφισμα που είναι άμεση ψήφος του λαού για ένα συγκεκριμένο ζήτημα και επομένως πολύ πιο δημοκρατικό. Το δημοψήφισμα αντιπροσωπεύει τον πιο δημοκρατικό θεσμό κάτω από την αστική κυριαρχία. Ορισμένες χώρες με δημοκρατική παράδοση, όπως η Ελβετία ή η Ιρλανδία έχουν αυτήν την μορφή λήψης απόφασης ενσωματωμένη στα πολιτικά τους συστήματα. Οι κομμουνιστές υποστηρίζουν και χρησιμοποιούν τις πολιτικές μεταρρυθμίσεις και ζητούν επέκταση της αστικής δημοκρατίας μέχρι τα όριά της. Και σαν κανόνας είναι η ίδια η αστική τάξη που αρνείται να πάει μέχρι αυτά τα όρια. Δεν είναι τυχαίο ότι στο θέμα υπό συζήτηση είναι η αντιδραστική και αντιδημοκρατική ΕΕ, παλιότερα ΕΟΚ, που συστηματικά αντιτίθεται στα δημοψηφίσματα που την αφορούν. Κανείς λαός από τις βασικές 6 χώρες, μετά 9 και μετά 12, δεν κλήθηκε να αποφασίσει για την ένταξη της χώρας του σ' αυτήν την κοινότητα. Το ίδιο ισχύει για την Οικονομική - Νομισματική Ένωση (Ευρωζώνη) και για τις βασικές συνθήκες (Μάαστριχτ, Άμστερνταμ, Ευρωπαϊκό Σύνταγμα) κοκ. Μόνον όταν ένα δημοψήφισμα ήταν αναπόφευκτο εξ' αιτίας της συνταγματικής τάξης ή της λαϊκής αντίδρασης ή και της αντίδρασης μιας μερίδας της αστικής τάξης επίσης, ή επιθυμητό επειδή η ιμπεριαλιστική αστική τάξη ήταν βέβαιη ότι θα κερδίσει (όπως στην περίπτωση ορισμένων ανατολικοευρωπαϊκών χωρών), το δημοψήφισμα αυτό διεξαγόταν. Και όχι μόνον αυτό είναι αλήθεια αλλά η ενωμένη ευρωπαϊκή αντίδραση με επικεφαλής την Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιχείρησε να βραχυκυκλώσει και παρακάμψει κάθε αποτέλεσμα δημοψηφίσματος που δεν ήταν θετικό για τα σχέδιά της. Είναι χαρακτηριστικό τι έγινε στην Ελλάδα πέρσι. Οι ηγέτες της ΕΕ τοποθετήθηκαν ενάντια στο δημοψήφισμα πάνω στην πρόταση των δανειστών - τοκογλύφων στο οποίο κάλεσε ο Τσίπρας, φαινομενικά με την πρόθεση να το κερδίσει αλλά στην πραγματικότητα -όπως αποδείχτηκε- με την προσδοκία να το χάσει. Όλη η φιλο-ΕΕ αντιδραστική αντιπολίτευση εξαπόλυσε μια εκστρατεία ιδεολογικού τρόμου κατά του λαού με το σύνθημα "Μένουμε Ευρώπη", παρότι δεν ήταν αυτό το ερώτημα στο δημοψήφισμα. Όταν το δημοψήφισμα χάθηκε γι' αυτούς και στην πραγματικότητα και για την κυβέρνηση Τσίπρα επίσης, όλοι αυτοί σε συνεργεία με την ένωση των τοκογλύφων-εκβιαστών και κάτω από την αιγίδα του "προέδρου του Ευρώ", ανέτρεψαν το αποτέλεσμα και έκαναν το "Όχι" "Ναι". Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα ήταν ηθική νίκη για τον λαό. Στις συνθήκες αυτές ήταν το ρεβιζιονιστικό αλλά παρουσιαζόμενο σαν επαναστατικό "Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας", που κάλεσε για άκυρη ψήφο, και μετά για άκυρο, αποχή, λευκό λέγοντας ακριβώς ότι το δημοψήφισμα ήταν μια αντιδραστική παγίδα. Με τον τρόπο αυτό έδωσε ένα χέρι βοήθειας στο στρατόπεδο του "Μένουμε σκλάβοι" ("Μένουμε στην Ευρώπη").
Σε κάποιο σημείο το άρθρο λέει: "Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ δεν μπαίνει στην ψηφοφορία, ούτε η ιδιότητα του μέλους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ούτε η κατοχή της του βόρειου τμήματος της Ιρλανδίας". Αλλά τι σημαίνει αυτό; Αν αυτά έμπαιναν σε ψηφοφορία, τότε ο συντάκτης και το AWTW που σίγουρα έχει την ίδια άποψη - θα συμφωνούσαν να πάρουν θέση και να κάνουν καμπάνια κατά; Σύμφωνα με την λογική του άρθρου όχι. Βρίσκεται στην πρωτοβουλία του λαού και στις δυνάμεις που υποτίθεται θέλουν επανάσταση να αναδείξουν αυτά τα ζητήματα και να κάνουν εκστρατεία γι' αυτά αλλά αν έμπαιναν σε ψηφοφορία τότε φυσικά "θα εκπαίδευαν εντατικά τον λαό να θεωρεί μια τέτοια ψηφοφορία σαν εργαλείο λαϊκής κυριαρχίας και σαν μια λεωφόρο για την αλλαγή του κόσμου" και βέβαια μια τέτοια ψηφοφορία θα έπρεπε να απορριφθεί. Ακόμη χειρότερα, αν κάποιες αστικές δυνάμεις, ίσως ρατσιστικές ήταν κατά της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ για παράδειγμα και έκαναν καμπάνια για αυτό, τότε η διαδικασία της ψηφοφορίας θα έτεινε να είναι -αν δεν ήταν με βεβαιότητα- μια "αντιδραστική παγίδα". Η απόρριψη της διαδικασίας απόφασης γενικά επειδή εκπαιδεύει τον λαό με έναν συγκεκριμένο τρόπο, είναι ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα και λαθεμένη πεποίθηση, αλλά είναι συγχρόνως ένα πρόσχημα, η πρώτη γραμμή άμυνας και υπεκφυγής στο θέμα που κρίνεται.
Αλλά ας εξετάσουμε αυτήν την "αντιδραστική παγίδα" που αποτελεί το δεύτερο βασικό επιχείρημα του άρθρου. Αυτό το επιχείρημα λέει ότι και οι δυο κυρίαρχες πλευρές στην καμπάνια είναι αντιδραστικές και ιμπεριαλιστικές και επομένως δεν έχει νόημα να πάρουμε την μια θέση ή την άλλη. Το άρθρο παρότι μνημονεύει διεθνείς ηγέτες, κόμματα, ινστιτούτα και συγκεκριμένες φίρμες που υποστηρίζουν την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, δεν λέει και συσκοτίζει το γεγονός ότι τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς η κυρίαρχη μερίδα της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης υποστηρίζει την "Παραμονή". Είναι πρώτ' απόλα η μεγάλη αν όχι συντριπτική πλειοψηφία των βρετανικών εταιρειών και του χρηματιστικού κεφαλαίου και η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης. Είναι επίσης η κυρίαρχη και επίσημη πλευρά του δυτικού ιμπεριαλισμού (του οποίου το Ενωμένο Βασίλειο είναι τμήμα), πρώτα απ'όλα η ΕΕ η ίδια και οι ΗΠΑ και οι παγκόσμιοι οικονομικοί οργανισμοί. Ακόμη και το ΝΑΤΟ αναμείχθηκε και ο Στόλτενμπεργκ έκφρασε την άποψη του Οργανισμού για την Βρετανία να μείνει στην ΕΕ. Από την άλλη πλευρά και σε διεθνές επίπεδο επικαλείται μόνον δύο πρόσωπα, τον Τραμπ και τον Πούτιν. Θα μπορούσε ακόμη να προσθέσει την Λε Πεν για να "ενισχύσει" το επιχείρημά του. Αλλά ο Τραμπ κύρια έμμεσα υποστήριξε την έξοδο, λέγοντας ότι ήταν η προσωπική του γνώμη ενώ ο Ομπάμα με όλη του την καρδιά υποστηρίζει την παραμονή και ο Ομπάμα δεν είναι υποψήφιος αλλά πρόεδρος, πολιτικά επικεφαλής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και η θέση του πρώτου είναι θέση του δεύτερου. Αν ο Τραμπ ήταν πρόεδρος, το πιο πιθανό είναι η θέση του να ήταν ίδια με του Ομπάμα. Όσον αφορά τον Πούτιν θα ήταν "φυσικό" να υποστηρίξει την "Έξοδο", καθόσον είναι ο επικεφαλής μιας ανταγωνιστικής προς την Δύση ιμπεριαλιστικής δύναμης. Αλλά δεν είναι έτσι. Η ρωσική ηγεσία δεν έχει κάνει καμιά δήλωση υποστήριξης της "Εξόδου" και είναι επίσημα ουδέτερη. Το τι κάνει έμμεσα μέσω άλλων καναλιών δεν μπορεί να βαρύνει το ίδιο και επίσης δεν είναι καθαρό. Είναι η πλευρά της Παραμονής που προσπαθεί να αποδώσει τέτοια επιδίωξη στην ρωσική πλευρά γιατί γνωρίζουν ότι στο επίπεδο της προπαγάνδας είναι ωφέλιμο γι' αυτούς. Η αλήθεια είναι πως οι οικονομικές συνέπειες μιας αστάθειας και αποσύνθεσης της ΕΕ, στην οποία η αποχώρηση της Βρετανίας μπορεί σημαντικά να συμβάλλει και η εν δυνάμει επίπτωση στην ρωσική οικονομία κάνει την Ρωσία πολύ προσεκτική. Μέχρι τώρα και στην κρίση που ξέσπασε σε μια σειρά αδύναμες χώρες της ΕΕ (πχ. Κύπρος και Ελλάδα) δεν υποστήριξε και δεν ενθάρρυνε τάσεις αντίθεσης στην πολιτική της ΕΕ παρά το γεγονός ότι αυτές καθαρά υπήρχαν και η κοινή γνώμη ήταν ευνοϊκή για κάτι τέτοιο. Δεν συμπεριφέρθηκε σαν μια ιμπεριαλιστική δύναμη που είναι έτοιμη και με ζέση να εκμεταλλευθεί τις αντιθέσεις για να φέρει χώρες στην τροχιά της. Επομένως η ισορροπία ανάμεσα στις δυο πλευρές είναι πολύ άνιση και αυτό το γεγονός συσκοτίζεται. Αλλά αυτό δεν είναι το πιο σπουδαίο σημείο. Δεν είναι ότι το άρθρο διογκώνει πολύ το σχετικό βάρος της αστικής συνιστώσας της Εξόδου, είναι ότι ελαχιστοποιεί σχεδόν μέχρι μηδενισμού, την ύπαρξης της όχι αστικής ,της όχι αντιδραστικής συνιστώσας και κυρίως την ανάγκη για μια τέτοια συνιστώσα και στρατόπεδο. Γιατί η Αριστερά δεν θα μπορούσε ανεξάρτητα να σταθεί και να διεξαγάγει μια εκστρατεία για την έξοδο από την μεριά του προλεταριάτου και του λαού; Και να το κάνει αυτό όχι μονάχα σήμερα αλλά από το παρελθόν. Είναι ακριβώς επειδή όχι μόνο στην Βρετανία αλλά σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, όπως έχει κάνει και με τόσο άλλα ζητήματα, πρόδωσε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού και τρέχει πίσω από την κυρίαρχη επιλογή της αστικής τάξης, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Αυτό έχει βέβαια να κάνει με την εργατική αριστοκρατία της οποίας (αλλά όχι μόνον) τα ταξικά συμφέροντα αντιπροσωπεύει. Αλλά αυτός είναι ο κύριος λόγος γιατί τάσεις αντίθεσης προς την ΕΕ μέσα στις μάζες διοχετεύονται στους αστούς "ευρωσκεπτικιστές" και στα δεξιά και ρατσιστικά κόμματα και κινήματα. Αυτό κάνει ακόμη πιο σημαντικό η πραγματική Αριστερά, ακόμη και μικρή ή πολύ μικρή να σηκώσει την σημαία του αγώνα ενάντια στην ΕΕ και να κάνει εκστρατεία για την έξοδο στην Βρετανία και σε όλα τα κράτη μέλη. Αλλά τι είδους Αριστερά είναι αυτή που στο όνομα του "κομμουνισμού" αρνείται να πάρει μέρος στην τωρινή εκστρατεία και αντιπαράθεση και να προβάλλει την κομμουνιστική άποψη για το ζήτημα; Και όταν κάποιοι άνθρωποι - ακόμη και οι τροτσκιστές του SWP - παίρνουν (σύμφωνα με το άρθρο), την σωστή στάση της υποστήριξης της αποχώρησης, να τους κατηγορεί για αυτήν την στάση; Αλλά αυτοί οι τροτσκιστές έχουν επομένως την σωστή θέση πάνω στο θέμα ενώ ο συντάκτης, το AWTW και η Ομάδα του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Μανιφέστου στην πραγματικότητα δεν παίρνουν θέση το οποίο είναι μια εντελώς λαθεμένη θέση. Θυμίζει τη "αριστερή" ρεβιζιονιστική γραμμή του ελληνικού ΚΚΕ το οποίο ακριβώς στο όνομα του "σοσιαλισμού" αρνείται να παλέψει για οποιοδήποτε άμεσο σπουδαίο ζήτημα, λέγοντας ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη και από την ΕΕ θα έρθει μόνο με τον σοσιαλισμό, αλλά αν ήταν να έρθει νωρίτερα, τότε θα ήταν χειρότερο για τον λαό από το να μείνει μέσα! Το αντικειμενικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας αντίληψης στον αγώνα είναι ότι ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός ποτέ δεν θα μπορέσουν να υλοποιηθούν. Η απόρριψη της υπεράσπισης της θέσης για έξοδο και της διεξαγωγής καμπάνιας γι' αυτήν επειδή οι κυρίαρχες πλευρές στην τωρινή καμπάνια είναι και οι δυο αντιδραστικές και ότι αντί γι΄αυτό θα έπρεπε όλο το σύστημα να μπει στο στόχαστρο, είναι μια ιδεολογική κατασκευή και λαθεμένη πεποίθηση, αλλά είναι συγχρόνως ένα πρόσχημα, η δεύτερη γραμμή άμυνας και υπεκφυγής στο θέμα που κρίνεται.
Ακόμη και αν κάτω από αυτές τις λαθεμένες αντιλήψεις κάποιο κόμμα, οργάνωση ή ομάδα απείχε από το δημοψήφισμα και την καμπάνια, θα μπορούσε ακόμη να πάρει μια καθαρή θέση σχετικά με την έξοδο από την ΕΕ. Αλλά το άρθρο δεν το κάνει αυτό αποδείχνοντας έτσι ότι αυτές οι αντιλήψεις χρησιμοποιούνται επίσης και σαν προσχήματα. Αλλά γιατί θα έπρεπε να υποστηριχθεί η θέση για την έξοδο; Για δυο κύριους λόγους:
Η ΕΕ είναι η συγκεντρωτική διχτατορία του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου κάτω από την ηγεμονία των ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών χωρών που συμμετέχουν σ' αυτήν. Κάτω από το πλαίσιο των κοινών κανόνων και πολιτικών μπορούν να έχουν έναν πιο άμεσο και αποτελεσματικό έλεγχο του οικονομικού χώρου και επομένως να μεγιστοποιούν την εκμετάλλευση και τα κέρδη. Ασκούν επίσης έναν πιο άμεσο και αποτελεσματικό έλεγχο της πολιτικής σε κάθε χώρα. Αυτό σημαίνει ποιοτική μείωση των στοιχείων της αστικής δημοκρατίας. Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο αυτού του ελέγχου είναι η υποβάθμιση του ρόλου των εθνικών κοινοβουλίων ττην ίδια στιγμή που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν έχει έναν ανάλογα σημαντικό ρόλο με τις περισσότερες εξουσίες να ασκούνται από το Συμβούλιο Υπουργών και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αλλά ακόμη και αν αυτό (το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) είχε (ανάλογα σημαντικό ρόλο), η συγκέντρωση της εξουσίας πάλι θα ενίσχυε αντιδημοκρατικές τάσεις ιδιαίτερα απέναντι σε πιο αδύναμες χώρες και τους λαούς τους. Οι πολιτικές αποφάσεις σταθερά βγαίνουν έξω από το πλαίσιο της εθνικής πολιτικής ζωής και γίνονται πιο απομακρυσμένες και ανεξάρτητες από τα εκλογικά σώματα. Αντιλαϊκοί νόμοι είναι ευκολότερο να περάσουν και πιο δύσκολο να ανακληθούν. Για την εργατική τάξη της κάθε χώρας - και επομένως και για της Βρετανίας- είναι προτιμότερο να έχει να κάνει με την δική της αστική τάξη παρά επιπρόσθετα και με την ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική γραφειοκρατία. Αυτό αληθεύει ακόμη περισσότερο για τις χώρες της Ευρωζώνης - όπου θεωρητικά όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ μια μέρα θα ενταχθούν - και πιο πολύ αυτό εκδηλώνεται σε αδύναμες και εξαρτημένες χώρες όπως η Ελλάδα. Στην περίπτωσή της και υπό την θηλειά των δανειστών, ένας καταρράκτης αντιδραστικών μέτρων οικονομικού, πολιτικού και νομικού χαρακτήρα επιβλήθηκε όχι απλά λόγω αυτής της εξάρτησης αλλά εξαιτίας του γεγονότος πως η Ελλάδα είναι παγιδευμένη στην φυλακή της Ευρωζώνης. Πολλά από αυτά τα μέτρα ωφελούν την ελληνική αστική τάξη επίσης και μερικά από αυτά επιβλήθηκαν από τους δανειστές αποκλειστικά για χάρη της. Με άλλα λόγια μέτρα που η ελληνική αστική τάξη δεν ήταν σε θέση να επιβάλλει μόνη της επιβλήθηκαν από τα αφεντικά της και συνεταίρους στην εκμετάλλευση. Ο βαθμός που αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα είναι κάπως ακραίο εξαιτίας της θέσης της και της ειδικής κατάστασής της ,αλλά ποιοτικά και προοπτικά αφορά όλες τις χώρες μέσα στην ΕΕ. Στην περίπτωση τώρα που ένα μαχητικό λαϊκό κίνημα αναπτυσσόταν ή μια εξέγερση ξεσπούσε σε μια χώρα που ανήκει στην ΕΕ - και λόγω διαφορετικών συνθηκών εξεγέρσεις γίνονται πάντα σε διαφορετικούς χρόνους και σε διαφορετικές χώρες - τότε αυτή θα χρησιμοποιούσε την εξουσία της και την αρμοδιότητά της να την νικήσει με οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά μέσα πιο αποτελεσματικά από ότι η αστική τάξη της χώρας αυτής μόνη της - ακόμη και με βοήθεια από το εξωτερικό - θα μπορούσε να κάνει. Ο Ευρωπαϊκός Στρατός τον οποίο η ΕΕ σχεδιάζει να φτιάξει θα είναι ένα όργανο για να χρησιμοποιηθεί σε τέτοιες περιστάσεις.
Η ΕΕ είναι ένας μεγάλος πόλος του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου σε διεθνές επίπεδο. Θα ενισχυθεί πολύ εάν η ολοκλήρωση τόσο οικονομική όσο και πολιτική συντελεστεί και εμφανιστεί ένα ενοποιημένο ομοσπονδιακό κράτος. Ο Ευρωπαϊκός Στρατός θα είναι ένα διεθνές στήριγμα αυτού του κράτους. Αλλά ακόμη και σήμερα η ΕΕ είναι ένας μεγάλος εκμεταλλευτής των λαών του κόσμου, ιδιαίτερα των λαών του Τρίτου Κόσμου. Επομένως, πέρα και ανεξάρτητα από τα συμφέροντα του λαού κάθε ευρωπαϊκής χώρας που ανήκει σ' αυτήν ή και όλων μαζί , η ακύρωση και αντιστροφή αυτής της διαδικασίας, η εξασθένιση και διάλυση αυτής της αντιδραστικής ένωσης είναι προς το συμφέρον του παγκόσμιου προλεταριάτου και των λαών. Ο συντάκτης του άρθρου , και από την κύρια πλευρά του ζητήματος, λαθεμένα θεωρεί ότι όλες οι χώρες στην ΕΕ ανεξάρτητα από την οικονομική και πολιτική τους θέση και κατάσταση και του να είναι ιμπεριαλιστικές ή όχι, ανήκουν "στην κυρίαρχη πλευρά της διαίρεσης του κόσμου σε χώρες καταπιεζόμενες και χώρες καταπιεστές". Αλλά σε κάθε περίπτωση από την άλλη πλευρά της διαίρεσης , το συμφέρον της εξασθένισης και εξαφάνισης αυτής της ένωσης είναι καθαρό και αδιαμφισβήτητο. Όχι μόνον εξαιτίας του τι είναι αυτή η ίδια η ένωση αλλά επίσης λόγω των συνεπειών -οικονομικών και άλλων- αυτής της εξέλιξης για το ιμπεριαλιστικό σύστημα συνολικά. Δεν είναι τυχαίο πως όλες οι διεθνείς δυνάμεις είναι αρνητικές και πολύ προσεκτικές απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και σ΄αυτό δεν υποκρίνονται. Δεν είναι τυχαίο πως όλοι οι παγκόσμιοι οικονομικοί οργανισμοί και θεσμοί είναι ενάντια σε αυτό και ότι - κυρίως γι' αυτόν τον λόγο - είναι εναντίον της βρετανικής αποχώρησης. Η ΕΕ όντας στον κυκεώνα μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που συνεχίζεται και που μπορεί σύντομα να οξυνθεί, αντιμετωπίζει σήμερα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα και αμφισβητείται από όλο και μεγαλύτερες μάζες λαού. Στο πλαίσιο αυτό μια έξοδος της Βρετανίας από αυτήν θα ήταν ένα μεγάλο πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό κτύπημα στον δρόμο για την ολοκλήρωση και για την ύπαρξή της την ίδια. Κατά συνέπεια αυτή η έξοδος θα πρέπει άνευ όρων να υποστηριχθεί από τους κομμουνιστές και τους προοδευτικούς ανθρώπους, στην βάση των λόγων που εκτέθηκαν εδώ (και όχι αυτών της "κυρίαρχης" πλευράς του στρατοπέδου της "Εξόδου"). "Δυστυχώς" οι ψήφοι αυτών των ανθρώπων μαζί με όλες τις άλλες, ακόμη και των ρατσιστών (μιας μερίδας τους για να μιλάμε με ακρίβεια) κοκ., θα πρέπει να προστεθούν στην καταμέτρηση. Τι κρίμα! Αλλά το να μιλάει κανείς και να δρα διαφορετικά, σημαίνει αντικειμενικά να διευκολύνει τα σχέδια αυτής της ιμπεριαλιστικής ένωσης στο όνομα της "κομμουνιστικής επανάστασης". Είναι λυπηρό να πούμε ότι οι δηλώσεις και οι διακηρύξεις δεν ταιριάζουν με τις τακτικές και την πράξη.
Και τελικά και μετά από όλα αυτά, θα έπρεπε να πάρουμε μια καθαρή θέση και συνεπή με αυτήν στάση στο ερώτημα: Υπέρ ή κατά των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης;
"Η βρετανική έξοδος: Αντίδραση με την στάμπα της "θέλησης του λαού."
27 Ιούνη του 2016, AWTW
Στις 23 του Ιούνη, ένα δημοψήφισμα για το αν η Βρετανία θα έπρεπε να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση είχε σαν αποτέλεσμα την νίκη της "Εξόδου". Μέσα σε λίγες ώρες ο πρωθυπουργός των Τόρηδων Ντέϊβιντ Κάμερον , που κάλεσε στο δημοψήφισμα και ηγήθηκε της καμπάνιας για παραμονή στην ΕΕ σε αντίθεση με ένα μεγάλο κομμάτι του κόμματός του, ανακοίνωσε την παραίτησή του. Μέσα σε λίγες μέρες κορυφώθηκε μια εσωτερική αμφισβήτηση προς τον ηγέτη του Εργατικού Κόμματος Τζέρεμυ Κόρμπυν, που επίσης υποστήριξε την καμπάνια της Παραμονής. Όπως παρατήρησε ένας βετεράνος παρουσιαστής ειδήσεων του BBC στα δύο κυβερνητικά κόμματα διαδοχικά εκδηλώθηκαν στο παρελθόν κρίσεις μετά από εκλογικές ήττες, αλλά ποτέ συγχρόνως. Η αναταραχή στο Γουεστμίνστερ είναι χωρίς προηγούμενο. Και τα κύματα σοκ σκορπίζουν κτυπώντας την Ευρωπαϊκή Ένωση και πέρα απ' αυτήν.
Η ψήφος στο δημοψήφισμα αυτό εγκωμιάζεται πλατειά στα μέσα ενημέρωσης του Ενωμένου Βασιλείου σαν "νίκη του λαού ενάντια στο κατεστημένο". Οι ηγέτες της εκστρατείας της Εξόδου θριαμβευτικά διακήρυξαν: "Πήραμε την χώρα μας πίσω". Η βρετανική εφημερίδα με την μεγαλύτερη κυκλοφορία , η Sun μόστραρε την πρώτη της σελίδα με τον τίτλο: "Ημέρα της Ανεξαρτησίας". Ειδικοί διακήρυξαν ότι η Βρετανία "είναι ξανά μια ανεξάρτητη, αυτοκυβερνούμενη δημοκρατία", χάρι στην "κρίση του λαού". - "Ο λαός μίλησε".
Στην πραγματικότητα ο λαός έχει εξαπατηθεί, έχει χειραγωγηθεί και βαθειά υποβιβαστεί και από τις δυο πλευρές. Ένας κακός άνεμος δυναμώνει, ένα ξεδίπλωμα απροκάλυπτης καθυστέρησης, όπως συμβαίνει γενικά στις "προχωρημένες" ιμπεριαλιστικές χώρες. Ήδη άνθρωποι, - ιδιαίτερα γυναίκες και κορίτσια - ύποπτες του να είναι ανεπαρκώς Αγγλίδες δέχονται προσβολές και μερικές φορές χειρότερα σε δημόσιους χώρους. Αυτό δεν είναι καινούργιο αλλά τώρα φτάνει σε νέα ύψη αφού οι εκφοβιστές προφανώς αισθάνονται πως το δημοψήφισμα επικύρωσε το εκ γενετής δικαίωμά τους σαν αυτοπροσδιοριζόμενους "λευκούς" άνδρες - το ποιός μπορεί να θεωρηθεί "λευκός" στην Βρετανία είναι ένα αμφισβητούμενο ζήτημα - να βγάλουν την απέχθειά τους απέναντι στον τρόπο με τον οποίο τους έχουν μεταχειριστεί, προς αυτούς που θεωρούν κατώτερους. Έτσι εκφράζεται στον δρόμο η υπόσχεση για "κυριαρχία" της χώρας.
Ενώ το δημοψήφισμα πήγασε από πολύ πραγματικές διαφωνίες ανάμεσα στους κυρίαρχους της χώρας για το πως πρέπει να αντιμετωπίσουν αλλαγές στην θέση της Βρετανίας στον κόσμο και στον ίδιο τον κόσμο, και έντονους πολιτικούς ανταγωνισμούς, ο τρόπος που από την αρχή διεξάχθηκε η καμπάνια και από τις δυο πλευρές την έκανε ένα μέσο για να τραβήξουν εκατομμύρια που έχουν ολοένα και περισσότερο αποξενωθεί και αγανακτήσει απέναντι στο στάτους κβο και να τους επαναφέρουν πίσω στην πολιτική διαδικασία που για πολύ έχει χρησιμεύσει για να νομιμοποιήσει την καπιταλιστική κυριαρχία.
Είναι τα έργα του ίδιου του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος που έχουν οδηγήσει σε βαθειές αλλαγές στην Βρετανία -την εξάρθρωση της βιομηχανικής οικονομίας που πρόσφερε σχετική σταθερότητα για πολλά χρόνια, την υπονόμευση της κατάστασης εκατομμυρίων από τα μεσοστρώματα, αλλαγές στην θέση της γυναίκας και την εθνική σύνθεση του πληθυσμού της χώρας, την χειροτέρευση των δημόσιων υπηρεσιών- όλα αυτά έχουν δημιουργήσει μια δυνατή αίσθηση ανασφάλειας και αποξένωσης. Οι αξίες και οι παραδόσεις με τις οποίες οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν - η ιδεολογική συνδετική κόλλα που έχει κρατήσει την καπιταλιστική κοινωνία της Βρετανίας ενωμένη - έχουν παλιώσει απέναντι σε μια υλική πραγματικότητα που αλλάζει. Η καμπάνια της Εξόδου πρόσφερε στον λαό μιαν απλή λύση: Αφήνουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, σταματάμε την μετανάστευση και γυρίζουμε στους δοξασμένους καιρούς της βρετανικής αυτοκρατορίας.
Η καμπάνια της Εξόδου άνοιξε βαθειές δεξαμενές νοσταλγίας για επιστροφή σε κάποιο είδος ζωής των μέσων χρόνων της Αγγλίας, τύπου Αγκάθας Κρίστυ, σε καιρούς που "το σπίτι κάποιου ήταν το κάστρο του", όταν "οι έγχρωμοι ήξεραν την θέση τους", και που οι γυναίκες όλων των τάξεων όφειλαν να υπηρετούν τους συζύγους τους, είτε αυτοί ήταν "νοικοκύρηδες" της μεσαίας τάξης ή δούλευαν στα εργοστάσια. Αυτές οι αξίες προβάλλονται από την Sun, όπου οι γυναίκες είναι πάντα είτε πριγκήπισσες είτε μέρη του σώματος, ενώ οι σελίδες πιο εξευγενισμένων εφημερίδων όπως η Ιντιπέντεντ αποκαλύπτουν τόσο μια ανησυχία για αυτές τις σχέσεις όσο και μια βαθειά αδυναμία να προχωρήσουν πέρα από αυτές. Μια εποχή που ο πιο ωμός ρατσισμός θεωρούνταν κοινωνικά αποδεκτός, μια δικαιολόγηση του γεγονότος ότι εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων στην γη υπέφεραν κάτω από τον αποικιακό ζυγό της Βρετανίας.
Στην πραγματικότητα, η βάση για οποιαδήποτε σταθερότητα και μικρο-προνόμια απολάμβαναν μερίδες έξω από τους κύκλους της ελίτ, ήταν και ακόμη είναι η θέση της Βρετανίας ανάμεσα στην χούφτα των ιμπεριαλιστικών εθνών όπου συγκεντρώνεται ο πλούτος του κόσμου. Αντιπρόσωποι μιας τάξης εκμεταλλευτών που έχουν με άσχημο τρόπο διδάξει και κακομεταχειριστεί εκατομμύρια από απλούς ανθρώπους, τώρα χρησιμοποιούν την αγανάκτηση και την πικρία τους σε μια προσπάθεια να τους μετατρέψουν σε μικρούς στρατιώτες εφόδου κατά των μεταναστών οι οποίοι στην πραγματικότητα δουλεύουν στις χειρότερα πληρωμένες, πιο βρώμικες και πιο χειρωνακτικές δουλειές.
Ας εξετάσουμε τον ισχυρισμό ότι η καμπάνια της Εξόδου αντιπροσώπευε τον λαό ενάντια στο κατεστημένο". Ή όπως η Ντέϊλυ Μέηλ, που εκφράζει και αποπνέει τον "η Βρετανία πρώτα" σωβινισμό του χείριστου είδους, από την υποστήριξή της προς τον φασισμό την δεκαετία του 30 μέχρι την υποστήριξη του απαρτχάϊντ στην Νότια Αφρική, σάλπισε θριαμβευτικά στην πρώτη σελίδα της Κυριακής: "Ήταν η μέρα που ο ήσυχος βρετανικός λαός σηκώθηκε ενάντια σε μια θρασεία τάξη πολιτικών και μια περιφρονητική ελίτ των Βρυξελλών".
Είναι αλήθεια ότι η εκστρατεία σημαδεύτηκε από μανία και αποστροφή ενάντια στους "θρασείς πολιτικούς" και τις "ελίτ" που που πράγματι "περιφρονούν" τις δυσκολίες και τα βάσανα του απλού λαού. Αλλά ποιό ήταν το περιεχόμενο της εκστρατείας; Τι ήταν αυτό που διαμόρφωνε και κατηύθυνε όλη αυτήν την οργή και αποξένωση ; Εναντίον ποιού και για ποιόν σκοπό;
Το στρατόπεδο της Εξόδου έριξε το βάρος του στο θέμα πως οι δυνάμεις της Παραμονής δεν πιστεύουν στ' αλήθεια στον βρετανικό λαό. "Δεν θεωρούν ότι ο βρετανικός λαός μπορεί να προχωρήσει μόνος". Ο Νάϊγκελ Φάρατζ, επικεφαλής του Κόμματος Ανεξαρτησίας του ΕΒ (UKIP) και ένας από τους κύριους πρωταγωνιστές της εκστρατείας της Εξόδου, διακήρυξε ότι οι μετανάστες "έκλεβαν τις δουλειές των Βρετανών" και " καταπίνουν τις δημόσιες παροχές μας". Αλλά πως αυτό απαντήθηκε από τον ηγέτη της Παραμονής Κάμερον, που η κυβέρνησή του έχει φέρει επτά προϋπολογισμούς λιτότητας, χειροτερεύοντας τις κοινωνικές υπηρεσίες και βαθαίνοντας την ανισότητα, χωρίς να μνημονεύσουμε συνεχιζόμενους πολέμους για την αυτοκρατορία στην Μέση Ανατολή; Τοποθετώντας το θέμα στο πλαίσιο του εάν οι μετανάστες είχαν μια καθαρή συμβολή ή μια καθαρή επιβάρυνση στην βρετανική οικονομία. Με άλλα λόγια, μέσα στο ίδιο πλαίσιο με την Έξοδο, διδάσκοντας τον λαό να βλέπει τους συνανθρώπους τους μετανάστες αποκλειστικά στην βάση του "τι καλό υπάρχει για μας τους Βρετανούς". Όταν οι όροι της αντιπαράθεσης εστιάζουν τόσο στενά σε έδαφος σωβινιστικό, τότε γιατί ο λαός να υποστηρίξει τον νερωμένο πατριωτισμό του Κάμερον και της Παραμονής; Γιατί να μην πάει με τα καθαρά σωβινιστικά καλέσματα της Εξόδου και των ηγετών του που χύνουν το πιο ρατσιστικό δηλητήριο όπως ο Φάρατζ;
Αυτό δεν ήταν ένας λαϊκός ξεσηκωμός από τα κάτω - μακριά από του να είναι αυτό. Ο Μπόρις Τζόνσον, ο ηγέτης των Τόρηδων που έκανε δυο θητείες σαν δήμαρχος του Λονδίνου, είναι τώρα ο ηγετικός υποψήφιος για να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός. Σχεδόν οι μισοί από τους βουλευτές του Συντηρητικού Κόμματος, μαζί με ηγέτες του και υπουργούς, έκαναν καμπάνια υπέρ της Εξόδου. Το UKIP το οποίο προάγει την "ελεύθερη επιχειρηματικότητα" και την ιδιωτικοποίηση και έχει την υποστήριξη από προσωπικότητες του κόσμου των επιχειρήσεων, πήρε το μεγαλύτερο μερίδιο των ψήφων στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο το 2009, μπροστά και από τους Εργατικούς και τους Συντηρητικούς. Η Γκάρντιαν ανέφερε ότι οι εφημερίδες που υποστηρίζουν της Έξοδο έχουν τέσσερις φορές την κυκλοφορία αυτών που υποστηρίζουν την Παραμονή. Και ποιόν ρόλο αυτές οι φωνές των ισχυρών αντιδραστικών καπιταλιστών υπηρετούν, άλλον από του να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη στην υπηρεσία του καπιταλιστικού συστήματος;
Το δημοψήφισμα ήταν επίσης άκρως αποκαλυπτικό γιο τον χαρακτήρα του Εργατικού Κόμματος και του νέου, υποτιθέμενου ριζοσπαστικού ηγέτη του, Τζέρεμυ Κόρμπυν. Τα επιχειρήματα των Εργατικών υπέρ της Παραμονής στην ΕΕ εστίασαν σε δυο σημεία: Πρώτον, ότι χρειάζεται να "συνεργαστούμε με τους γείτονές μας" για να αντιμετωπίσουμε επείγοντα προβλήματα όπως η περιβαλλοντική κρίση που είναι σε αυξανόμενο βαθμό παγκόσμια. Και δεύτερον, ότι η ΕΕ προσφέρει προστασία στα δικαιώματα των εργατών απέναντι στην συντηρητική κυβέρνηση. Το πρώτο από τα επιχειρήματα αυτά χτυπάει κατευθείαν πάνω στην σκληρή πραγματικότητα ότι αυτοί οι ευρωπαίοι "γείτονες" στην πραγματικότητα σχηματίζουν ένα εξίσου αντιδραστικό και αρπακτικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ, που έχει με έντονο τρόπο αποκαλυφθεί από τα πρόσφατα γεγονότα, περιλαμβάνοντας πιο πρόσφατα το ύψωμα τειχών απέναντι σε εκατομμύρια απελπισμένους μετανάστες που φεύγουν από τον πόλεμο και το χάος που τα έχουν φέρει σε όχι μικρό βαθμό οι ίδιες οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Και όσο για το δεύτερο επιχείρημα, εδώ επίσης οι Εργατικοί διαμόρφωσαν τα επιχειρήματά τους αποκλειστικά με όρους του "τι είναι καλό για μας τους Βρετανούς", τώρα στην μορφή "για μας τους Βρετανούς εργάτες". Και πάλι, βάζοντας το επιχείρημα με τέτοιους όρους σημαίνει να επιχειρηματολογείς με επιθετικούς πατριώτες ποιός είναι πιο πατριώτης - ένα επιχείρημα με το οποίο οι "Βρετανία πρώτα" οπαδοί της Εξόδου επρόκειτο τελικά να νικήσουν.
Το στρατόπεδο της Εξόδου υποσχέθηκε ότι η Βρετανία απελευθερωμένη από τα δεσμά της γραφειοκρατίας των Βρυξελών θα δοκίμαζε μια άνευ προηγουμένου ευημερία. Στον πυρήνα των υποσχέσεων της Εξόδου για μια καλύτερη ζωή έξω από την ΕΕ είναι να στοχοποιεί τους μετανάστες σαν πηγή κάθε κακού που αντιμετωπίζει ο λαός. Αλλά είναι το απότοκο του καπιταλιστικού συστήματος και ενός κράτους που το αντανακλά και το ενισχύει, υπεύθυνο για όλη την δυστυχία, όχι οι μετανάστες. Και το να είναι η Βρετανία έξω από την ΕΕ θα αλλάξει σε τίποτα αυτό; Όχι. Αυτό που άλλαξε έίναι ότι ο αντιδραστικός "η χώρα μου πρώτα" εθνικισμός και εδώ και καιρό ανεβαίνει στην Βρετανία και στις ιμπεριαλιστικές χώρες έχει κερδίσει νέα ζωτικότητα. Τώρα η Έξοδος έχει νικήσει, θα υπάρχει η προσμονή να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. - ενώ όλο εκίνο που θα είναι πράγματι σε θέση να κάνουν είναι μια από τα ίδια. Και τότε που θα στραφεί όλη η οργή και απογοήτευση σ' αυτές τις περιστάσεις;
Οι ισχυρές δυνάμεις που εξαπολύθηκαν από το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα υπονομεύουν την σταθερότητα και την τάξη γενεών υπό καπιταλιστική κυριαρχία στην Βρετανία και πλατύτερα με τρόπους που δεν γνώρισε το παρελθόν. Η ίδια (upsurge) που έβγαλε την Βρετανία έξω από την ΕΕ μπορεί επίσης να βγάλει την Σκωτία από το Ενωμένο Βασίλειο και θα μπορούσε ακόμη να πυροδοτήσει την διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης της ίδιας. Οι ίδιες δυνάμεις που έδωσαν ορμή στον αντιδραστικό πατριωτικό εγωϊσμό που έχει ενθρονιστεί με αυτό το δημοψήφισμα, ξανοίγουν ένα ριζικά διαφορετικό δυναμικό.
Ενόσω τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα βυθίζονται στο χάος, και το στάτους κβο χάνει τον έλεγχο πάνω στον λαό και σε εκατομμύρια αυξάνει η απογοήτευση και η οργή για τα έργα της αστικής δημοκρατίας, υπάρχουν δυνατότητες χωρίς προηγούμενο για να προκύψει η ανάγκη για μια ριζική λύση σε όλα αυτά: την επαναστατική ανατροπή της υπάρχουσα τάξης και την εγκαθίδρυση ενός επαναστατικού κράτους που θα μπορεί να κινητοποιεί τον λαό να αρχίσει να λύνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα και να ξεπεράσει τις διαιρέσεις και τις ανισότητες που καταστρέφουν την ανθρωπότητα. Κάτω απ' αυτό το πρίσμα το κάλεσμα στο διαδίκτυο για ένα νέο δημοψήφισμα που μάζεψε πάνω από 3.000.000 υπογραφές μέσα σε λίγες μέρες, χάνει την ουσία - αυτό που χρειάζεται δεν είναι πιο καλή ψήφος, αλλά η ανατροπή των δομών κυριαρχίας που απαράλλακτα κάνουν τις εκλογές εργαλείο μιας αντιδραστικής ελίτ.
Για την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ και για το ζήτημα της μετανάστευσης
Το άρθρο με τίτλο "Η βρετανική έξοδος: Αντίδραση με την στάμπα της "θέλησης του λαού"", που δημοσιεύτηκε στις 27 του Ιούνη είναι ευθυγραμμισμένο στην αντίληψη εκείνου της 6ης του Ιούνη για το οποίο έστειλα μια κριτική απάντηση. Είναι ένα χαρακτηριστικό του ότι δεν αναγνωρίζει αντίθεση στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές της ΕΕ, οικονομική και άλλες, διαφθορά, και κοινωνικές περικοπές, από την μεριά του εργαζόμενου λαού. Αναγνωρίζει αντίθεση μόνον σε "εθνική" βάση. Μιλώντας για τα δυο επιχειρήματα του Εργατικού Κόμματος υπερασπιζόμενου την παραμονή στην ΕΕ, το δεύτερο από τα οποία είναι ότι "η ΕΕ προσφέρει προστασία στα δικαιώματα των εργατών απέναντι στην συντηρητική κυβέρνηση", δεν αισθάνεται καμιά ανάγκη να προσπαθήσει να δείξει τον τελείως αναληθή χαρακτήρα αυτού του επιχειρήματος και έμμεσα το αποδέχεται λέγοντας απλά ότι αφορά τους "Βρετανούς εργάτες" (εννοώντας όχι το συμφέρον της διεθνούς εργατικής τάξης!). Το καλύτερο παράδειγμα του πόσο καλά οι "φιλεργατικές πολιτικές" της ΕΕ προστάτευσαν τα εργατικά δικαιώματα απέναντι στις συντηρητικές κυβερνήσεις είναι αυτό της Θάτσερ που ήταν πρωτοπόρα στην αντεργατική εκστρατεία. Σήμερα η ΕΕ η ίδια ξεπερνά την Θάτσερ και διεξάγει μια τέτοια εκστρατεία σε ευρωπαϊκό επίπεδο και κλίμακα.
Το άρθρο συνειδητά αγνοεί τι δείχνουν τα αποτελέσματα για τον κοινωνικό χαρακτήρα της ψήφου. Σε μια εκμεταλλευτική κοινωνία υπάρχει γενικά (δηλαδή σε όχι επαναστατικές συνθήκες), μια αντίθεση και σχετική διάσταση ανάμεσα στο κοινωνικό είναι και την κοινωνική συνείδηση. Αλλά αυτό αφορά τις καταπιεζόμενες τάξεις, όχι την κυρίαρχη. Η κυρίαρχη τάξη στην μεγάλη της πλειοψηφία ψήφισε υπέρ της Παραμονής και αυτό είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Και όχι μόνον έκανε αυτό αλλά και προσπάθησε άμεσα να επηρεάσει και ακόμη να εξαναγκάσει την λαϊκή ψήφο. Αυτό καταδείχνεται με το ανοικτό κάλεσμα από πολλές εταιρείες και τραστ προς τους υπαλλήλους τους να ψηφίσουν για την Παραμονή, γεγονός που ήταν ένας λίγο μόνον συγκαλυμμένος εκβιασμός των εργοδοτών προς τους εργαζόμενους. Αυτή (η στάση) αποτυπώνεται στα αποτελέσματα, όπου για παράδειγμα στις αστικές περιφέρειες της πρωτεύουσας, στο Γουεστμίνστερ η Παραμονή πήρε το 69% της ψήφου, στο Κένσινγκτον - Τσέλσυ πήρε το ίδιο ποσοστό, στο Σίτυ έφτασε το 75%. Αυτά τα αποτελέσματα είναι επίσημα και βέβαια γνωστά στον συντάκτη. Σχολιάζοντας το μάζεμα υπογραφών για ένα νέο δημοψήφισμα (αυτό δεν απέχει πολύ από πραξικόπημα πέρα από το γεγονός ότι περιλάμβανε και όχι γνήσιες υπογραφές), προσεγγίζει το θέμα σαν να είναι η απόρριψη της ψήφου για τον σκοπό της ανατροπής του συστήματος. Αλλά ποιός θα κάνει αυτήν την "ανατροπή"; Τα αστικά καi τα προνομιούχα μικροαστικά στρώματα που διεξήγαγαν την εκστρατεία για το συμφέρον της κυρίαρχης μερίδας της αστικής τάξης και της ΕΕ; Η πλειοψηφία αυτών που αντικειμενικά είναι με την ανατροπή βρίσκονται από την άλλη μεριά της ψήφου. Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση πριν το δημοψήφισμα μια καθαρή πλειοψηφία της εργατικής τάξης υποστήριξε την Έξοδο. Σχεδόν τα δυο τρίτα της κατηγορίας DE (ημιειδικευμένοι και ανειδίκευτοι εργάτες, άνεργοι, άνθρωποι υποστηριζόμενοι από κοινωνικά επιδόματα), υποστήριξαν την Έξοδο. Περίπου 62% ειδικευμένων χειρωνακτών εργατών και 52% υπαλλήλων ήταν επίσης υπέρ της Εξόδου. Από την άλλη οι διευθυντές και επαγγελματίες υποστήριξαν την Παραμονή με μεγάλο ποσοστό. (Στοιχεία πάρθηκαν από την εφημερίδα Socialist Worker (Σοσιαλιστής Εργάτης)). Αυτό δεν σημαίνει ότι στην άλλη μεριά δεν υπήρχαν πολλοί εξαπατημένοι εργαζόμενοι. Ακριβώς αυτός ήταν ο ρόλος του Εργατικού Κόμματος, να εξωραϊσει την ΕΕ και να εκφοβίσει τον κόσμο πως βγαίνοντας από αυτήν θα έχανε τα κοινωνικά επιδόματα. Ο επικεφαλής της TUC Ο' Γκρέϊντυ τον κάλεσε να ψηφίσει παραμονή σαν την λύση που αποτελεί την καλύτερη προστασία των εργατικών δικαιωμάτων ενώ μια έξοδος θα οδηγούσε αυτά στην "σφαγή": "Χωρίς το νομικό προστατευτικό δίχτυ της ΕΕ δεν θα έπαιρνε πολύ χρόνο για τους κακούς εργοδότες να αρχίσουν περικοπές στις άδειες μετ' αποδοχών, να πιέζουν τους εργάτες να εργασθούν υπερωριακά και οι έγκυες γυναίκες να χάσουν την άδειες εγκυμοσύνης". Παρόλα αυτά και σύμφωνα με δημοσκόπηση, ένα 44% αυτών που ψήφισαν τους Εργατικούς το 2015, υποστήριζαν την Έξοδο.
Όσον αφορά τον ρατσισμό, οι αστοί ηγέτες της καμπάνιας της Εξόδου τον διήγειραν αλλά αυτό δεν είναι αντιπροσωπευτικό των ανθρώπων που ψήφισαν Έξοδο, ενώ ήταν ακριβώς το Εργατικό Κό μμα που έπαιξε τον "αντιρατσισμό" απέναντι στην αντι-ΕΕ στάση. Τα ακόλουθα στοιχεία είναι πολύ ενδιαφέροντα και ενδεικτικά. Σε μια δημοσκόπηση που έγινε αμέσως πριν την ψηφοφορία η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της Εξόδου θεωρούσε ότι η μετανάστευση είχε καλή επίδραση ή δεν είχε επίδραση στις περιοχές που ζούσαν. Το γεγονός πως η εργατική τάξη στην πλειοψηφία της ψήφισε Έξοδο ερμηνεύεται από κάποιους ότι ήταν "ρατσιστική ψήφος" από την "λευκή εργατική τάξη". Αυτός είναι ένας αστήρικτος ισχυρισμός. Πρώτον, υπήρχαν περιοχές εργατικές που ψήφισαν Έξοδο και όπου κανένας ή πολλοί λίγοι μη λευκοί Βρετανοί ή ξένοι ζουν. Δεύτερον, πολλές περιοχές όπου ο "λευκός βρετανικός" πληθυσμός είναι μειοψηφία φέρανε μεγάλους αριθμούς ψήφων υπέρ της Εξόδου. Αυτό για παράδειγμα συνέβη σε τρεις κωμοπόλεις έξω από το Λονδίνο: Στο Λούτον όπου το 45% του πληθυσμού είναι "λευκοί Βρετανοί" και η Έξοδος έφτασε το 56,5%, στο Σλώ όπου το 34,5 % του πληθυσμού είναι "λευκοί Βρετανοί" και η Έξοδος έφτασε το 54 % και στο Λέτσεστερ όπου το 45% του πληθυσμού είναι "λευκοί Βρετανοί" και το 48,9 % ψήφισε την Έξοδο. Στο Νιούχαμ του ανατολικού Λονδίνου 47% του λαού ψήφισαν Έξοδο. Σ' αυτήν την πολύ φτωχή περιοχή μόνον το 17 % του πληθυσμού είναι "λευκοί Βρετανοί". Στο Μπάρκινγκ και στο Ντάγκενχαμ ο λαός ψήφισε Έξοδο με 62,4%, ενώ λιγότερο από το 50 % του πληθυσμού είναι "λευκοί Βρετανοί" (στοιχεία πάρθηκαν από την εφημερίδα Socialist Worker).
Ένα άλλο σοβαρό ζήτημα σχετιζόμενο με το δημοψήφισμα είναι το εθνικό ζήτημα στην Σκωτία και την Ιρλανδία. Το άρθρο δεν θεωρεί αυτό σημαντικό για να το σχολιάσει. Αλλά πράγματι είναι πολύ σημαντικό. Η οππορτουνιστική ηγεσία του SNP (Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας), έχει συνδέσει το θέμα της ΕΕ με αυτό της ανεξαρτησίας έχοντας έτσι μια ευκαιρία για ένα σε σύντομο χρόνο δεύτερο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία. Αλλά το να συνδέονται με αυτόν τον τρόπο τα δυο ζητήματα σημαίνει πως η Σκωτσέζικη μπουρζουαζία θέλει ανεξαρτησία από την Βρετανία και εξάρτηση από την ΕΕ. Δοθέντος ότι η Σκωτία θα είναι μια μικρή και σχετικά φτωχή χώρα και ότι η ΕΕ θέλει να εξελιχθεί σε υπερκράτος, η Σκωτία μέσα στην ΕΕ και ο λαός της δεν θα είναι σε καλύτερη κατάσταση οικονομικά και άλλη απ' ότι είναι σήμερα κάτω από την βρετανική διακυβέρνηση. Αυτή δεν είναι μια πραγματική ανεξαρτησία. Ακόμα χειρότερη είναι η περίπτωση του "εθνικού" κινήματος του Σιν Φέϊν στην Ιρλανδία. Αφού εγκατέλειψε τον ένοπλο αγώνα στον Βορρά για την ένωση της Ιρλανδίας, αφού αποδέχτηκε το πλαίσιο της ΕΕ στον Νότο, που μέσω του δανεισμού επέβαλε έναν βαρύ ζυγό και την εξαθλίωση ενός μέρους του ιρλανδικού λαού, τώρα συνδέει τα δυο ζητήματα με έναν αντιδραστικό τρόπο. Ενοποίηση μέσω δημοψη-φίσματος γιατί η Β. Ιρλανδία ψήφισε για παραμονή στην ΕΕ. Και πως ψήφισε έτσι; Γιατί το Σιν Φέϊν κάλεσε το ιρλανδικό ("καθολικό") μέρος του πληθυσμού να ψηφίσει Παραμονή. Αλλά ήταν εκεί, στην Βόρεια Ιρλανδία η περίπτωση που δικαιολογούσε αποχή από το δημοψήφισμα στην βάση του ότι αυτό είναι ζήτημα του Ενωμένου Βασιλείου και όχι της Ιρλανδίας της οποίας το βόρειο τμήμα η Βρετανία παράνομα κατέχει. Αλλά πέρα από αυτό η κίνηση είναι επίσης βλακώδης, γιατί ένα γνήσιο δημοψήφισμα για την ένωση θα έπρεπε να λάβει χώρα σε ολόκληρη την Ιρλανδία ενώ η Βρετανία θα αποδεχόταν να το κάνει μόνον στην Β. Ιρλανδία όπου ανεξάρτητα από την ψήφο για την ΕΕ, η Βρετανική ("προτεσταντική") πλειοψηφία του πληθυσμού θα ψηφίσει την παραμονή στην Βρετανία. Υιοθετώντας την ψήφο για Παραμονή τα κόμματα ανεξαρτησίας της Σκωτίας και της Ιρλανδίας έδωσαν ένα χέρι βοήθειας στο στρατόπεδο της Παραμονής, δηλαδή προς την κυρίαρχη μερίδα της βρετανικής μπουρζουαζίας ακριβώς επειδή έπαιξε με τα εθνικά σωβινιστικά αισθήματα στην Αγγλία όπου η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού δεν θα ήθελε να δει το Ενωμένο Βασίλειο να διασπάται. Είναι θετικό για τον λαό ότι παρόλα αυτά ψήφισε για αποχώρηση και αυτή η ψήφος θα ήταν υψηλότερη αν αυτός ο παράγοντας δεν υπήρχε. Αυτό επίσης δείχνει πως ο αστικός και ιμπεριαλιστικός εθνικισμός δεν θα έπρεπε καθόλου να θεωρείται περισσότερος στην πλευρά της Εξόδου από ότι της Παραμονής, που είναι η άποψη του άρθρου.
Σε κάθε περίπτωση αντικειμενικά η δυνατότητα για διάσπαση (Σκωτία) είναι τώρα μεγαλύτερη. Αυτή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και σαν εργαλείο πίεσης ενάντια στον λαό που ψήφισε Έξοδο, από την ιμπεριαλιστική αστική τάξη της ΕΕ και την ίδια την Βρετανική αστική τάξη για μια αντιστροφή του αποτελέσματος. Αλλά αν τα πράγματα πάνε ως έχουν και δεν αντιστραφούν, και πέρα από το ζήτημα της Σκωτίας, Η Βρετανία θα αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα και η θέση της στον κόσμο σίγουρ θα εξασθενίσει. Αυτό θα έχει επίσης στρατιωτικό αντίκτυπο στο ΝΑΤΟ και παραπέρα και αυτός είναι ένας βασικός λόγος του γιατί ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ είναι κατά της εξόδου από την ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση η εξασθένιση μιας μεγάλης ιμπεριαλιστικής δύναμης και οι συνέπειες για την δυτική ιμπεριαλιστική συμμαχία θα είναι ένα θετικό
Αποτέλεσμα για τους λαούς του κόσμου. Αυτό επίσης από μόνο του θα έπρεπε να είναι ένα λόγος για έναν διεθνιστή κομμούνιστή να υποστηρίξει την Έξοδο. Αλλά φαίνεται πως αυτό επίσης δεν κρίνεται σαν κάτι στο οποίο θα πρέπει να αποδοθεί προσοχή από την τάση που εκφράζεται από τις απόψεις του άρθρου, δηλαδή την τάση της «κομμουνιστικής επανάστασης».
Ας πάμε τώρα στο κύριο ζήτημα. Ο συντάκτης παραδέχεται ότι: «Η αναταραχή στο Γουεστμίνστερ είναι χωρίς προηγούμενο. Και τα κύματα σοκ σκορπίζουν κτυπώντας την Ευρωπαϊκή Ένωση και πέρα απ' αυτήν». Αλλά αυτό είναι κάτι πολύ καλό και συνέβη εξαιτίας και μόνον εξαιτίας της εξόδου της Βρετανίας. Επομένως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν ήταν καθόλου αδιάφορο από την πλευρά των λαών στον κόσμο και όχι μόνον στην Βρετανία. Το άρθρο επικαλείται την αντίληψη πως δεν θα έπρεπε να εστιάσουμε στα στενά συμφέροντα του πληθυσμού μιας χώρας και ακόμη και της εργατικής της τάξης. Αυτό είναι σωστό με την προϋπόθεση πως υπάρχει μια αντίθεση με ευρύτερα συμφέροντα του προλεταριάτου. Κατά την γνώμη μου υπάρχει μια κακή χρήση ή κατάχρηση αυτού του επιχειρήματος. «Οι Εργατικοί διαμόρφωσαν τα επιχειρήματά τους αποκλειστικά με όρους του "τι είναι καλό για μας τους Βρετανούς", τώρα στην μορφή "για μας τους Βρετανούς εργάτες"». Αλλά είναι πολύ διαφορετικό να λέει για μας τους Βρετανούς από το να λέει για μας τους Βρετανούς εργάτες. Δεν υπάρχει διαφορά στην μορφή μόνον αλλά και στο περιεχόμενο. Για να το πούμε με άλλον τρόπο, δεν κάνει μεγάλη διαφορά αν σημαίνει προνόμια για τους βρετανούς εργάτες. Αλλά είναι έτσι; Πως το υποστηρίζει αυτό ο συντάκτης; Από την αναφορά που έγινε παραπάνω πώς οι Εργατικοί εκφόβισαν τον εργαζόμενο λαό να ψηφίσει την Παραμονή, μπορούμε να δούμε ότι αυτό δεν ισχύει καθόλου. Η αρχή της προτεραιότητας δηλώνεται καθαρά στο προηγούμενο άρθρο της 6ης του Ιούνη και έχει σημασία να την επαναλάβουμε εδώ: «Οι πνευματικές παρωπίδες αυτής της εκστρατείας εκπαιδεύουν τον λαό να στενεύει το οπτικό του πεδίο στην δική του κατάσταση - "πως αυτό με επηρεάζει", "εμάς τους Βρετανούς;"- σαν οι ζωές των Βρετανών να αξίζουν κάπως περισσότερο απότι των Σύρων που ξεφεύγουν από τον πόλεμο, ή των Αιθιόπων ή Σομαλών που φεύγουν από την απόλυτη φτώχεια και το χάος. Αλλά δεν αξίζουν! Όπως λέει ο Μπομπ Αβακιάν, πρόεδρος του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ (revcom.us) "Διεθνισμός - ολόκληρος ο κόσμος έρχεται πρώτος!" Αυτή είναι η μόνη ηθική που αξίζει σε κάποιον που θέλει έναν καλύτερο κόσμο». Αυτή η δήλωση θα ήταν βασικά σωστή αν δεν εκφραζόταν με τέτοιον τρόπο που ακυρώνει κάθε προτεραιότητα. Δεν είμαστε στο στάδιο της αταξικής κοινωνίας και ολόκληρος ο κόσμος διαιρείται σε τάξεις και έθνη. Δεν ενδιαφερόμαστε προς το παρόν για ολόκληρη την ανθρωπότητα γιατί αυτή δεν έχει ένα ενιαίο συμφέρον. Επομένως, το προλεταριάτο και οι λαοί του κόσμου έρχονται πρώτοι, αυτή είναι η σωστή διατύπωση. Η αναφορά και αντίθεση εδώ γίνεται μεταξύ του γενικού συμφέροντος του παγκόσμιου προλεταριάτου και των λαών και των μερικών συμφερόντων των κοινωνικών, εθνικών και άλλων υποδιαιρέσεων αυτών. Δυο παρατηρήσεις είναι εδώ αναγκαίες. Πρώτον, μέσα στο προλεταριάτο και στους λαούς του κόσμου αυτό του Τρίτου Κόσμου σαν σύνολο έρχεται πρώτο γιατί είναι το πιο εκμεταλλευόμενο και καταπιεζόμενο, γιατί εκεί συγκεντρώνεται η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης ποιοτικά και ποσοτικά και γιατί εκεί συγκεντρώνεται όλη η επαναστατική αγροτιά. Αυτή η διάκριση σημαίνει ότι κάθε γεγονός και η στάση σε κάθε ζήτημα (πχ. η αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ), πρέπει να εξετάζεται πρώτα από την σκοπιά του συμφέροντος των λαών στον Τρίτο Κόσμο. Δεύτερον, αυτή η προτεραιότητα ενώ θα πρέπει να είναι αδιαμφισβήτητη ανάμεσα στους κομμουνιστές και να καθορίζει την γραμμή και στάση τους δεν μπορεί υπό κανονικές συνθήκες πλατειά και ανοικτά να διαδοθεί ανάμεσα στις μάζες (των υπόλοιπων χωρών). Δεν μπορεί να γίνει καμπάνια στο Δημοψήφισμα υπέρ της Εξόδου κάτω από την γραμμή πως αυτή θα αποδυναμώσει το Ενωμένο Βασίλειο, αν και θα πρέπει να το αναγνωρίζουμε αυτό, ή και μόνον γιατί θα εξασθενίσει την ΕΕ ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στην χώρα σου. Αλλά για τους κομμουνιστές τα πράγματα είναι καθαρά. Αν ο συντάκτης και η σχολή σκέψης που αντιπροσωπεύει εφάρμοζε την αρχή της προτεραιότητας συμφερόντων, τότε το να υπονομευθεί η δύναμη της Μεγάλης Βρετανίας ακόμη και να διασπαστεί, αναπόφευκτα οδηγεί στο να διεξάγεις μια καμπάνια υπέρ της Εξόδου και να ψηφίσεις έτσι. Αν εφάρμοζε την αρχή της προτεραιότητας συμφερόντων, τότε η εξασθένιση και εν δυνάμει διάλυση της ΕΕ και ο αντίκτυπος αυτής της εξέλιξης στην παγκόσμια οικονομία και το ιμπεριαλιστικό σύστημα αναπόφευκτα οδηγεί στο να διεξάγεις μια καμπάνια υπέρ της Εξόδου με κάθε δυνατό μέσο. Αν προβλέπεις την «αταξία» και τα «κύματα σοκ» στο αστικό-ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο –και δεν μπορείς να είσαι επαναστάτης αν δεν είσαι σε θέση να το αντιληφθείς αυτό- τότε πολεμάς για την Έξοδο σαν άμεσο καθήκον. Δείχτηκε στο πρώτο απαντητικό άρθρο ότι το να αντιτίθεσαι στις διαδικασίες εκλογών και λήψης αποφάσεων υπό την κυριαρχία της αστικής τάξης (με την έννοια της αποχής) και το να απέχεις από «αντιδραστικές παγίδες» δηλαδή από το να διαλέγεις μεριά ανάμεσα σε «αστικά στρατόπεδα», παρόλο που αντανακλούσε πραγματικές λαθεμένες αντιλήψεις, αυτά τα επιχειρήματα ήταν συγχρόνως και προσχήματα για να καλυφθεί το γεγονός της μη υποστήριξης ακόμη και της θέσης για αντίθεση στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και υποστήριξης της ευρωπαϊκής «αντι-ολοκλήρωσης» και διάλυσης. μη υποδείχνοντας ούτε καν πιο αποτέλεσμα θα ήταν χειρότερο για τους εχθρούς του λαού. Αγώνας κατά της ΕΕ και για την διάλυσή της θα πρέπει πάντα να διεξάγεται από μια επαναστατική δύναμη ανεξάρτητα από «αστικά στρατόπεδα» και δημοψηφίσματα (παρότι η συμμετοχή σ΄αυτό το δημοψήφισμα ήταν σωστή και επιτακτική). Τότε ποιος είναι ο πραγματικός λόγος πίσω από αυτήν την στάση;
Το άρθρο μετά τις εισαγωγικές περιγραφικές παραγράφους αρχίζει την επιχειρηματολογία λέγοντας: «Ένας κακός άνεμος δυναμώνει, ένα ξεδίπλωμα απροκάλυπτης καθυστέρησης, όπως συμβαίνει γενικά στις "προχωρημένες" ιμπεριαλιστικές χώρες. Ήδη άνθρωποι, - ιδιαίτερα γυναίκες και κορίτσια - ύποπτες του να είναι ανεπαρκώς Αγγλίδες δέχονται προσβολές και μερικές φορές χειρότερα σε δημόσιους χώρους». Αλήθεια συμβαίνει αυτό και περισσότερο από πριν; Ακόμη και έτσι τα στοιχεία που παρατέθηκαν δείχνουν ότι αυτή είναι μόνον μια πολύ μερική εικόνα. Αλλά ας υποθέσουμε ότι είναι η γενική εικόνα. Το λαϊκό κίνημα πρέπει να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό. Αλλά με δεδομένο ότι η εξασθένιση και διάλυση της ΕΕ είναι προς το συμφέρον των λαών του κόσμου πρέπει να εφαρμόσουμε την αρχή της προτεραιότητας συμφερόντων. Πως μπορεί στο στενό συμφέρον «γυναικών και κοριτσιών - ύποπτων του να είναι ανεπαρκώς Αγγλίδες» να δοθεί προτεραιότητα απέναντι στο γενικό συμφέρον, όπως συνεπάγεται από την λογική ολόκληρου του άρθρου; Αυτό είναι εκπληκτικό! Επικαλούμαστε μιαν αρχή ενάντια στα συμφέροντα των εργατών που ταυτίζονται με την καμπάνια της Εξόδου αλλά την ίδια στιγμή την πετάμε στην άκρη μπροστά στο συμφέρον μιας μερίδας γυναικών και κοριτσιών «που προσβάλλονται». Είναι αλήθεια και παρά τα στοιχεία που παρατέθηκαν ότι μια μερίδα όχι λευκού βρετανικού πληθυσμού αισθάνθηκε απειλούμενη από την καμπάνια της Εξόδου, δηλαδή ότι θα έχει αρνητική επίδραση πάνω της όχι μόνον η μορφή που πήρε αλλά και το περιεχόμενό της (έξοδος από την ΕΕ). Ορισμένα αποτελέσματα στην περιοχή του Λονδίνου το υποδεικνύουν. Αυτό είναι ακόμη πιο αληθινό για τους μη βρετανούς πολίτες, δηλαδή μετανάστες και πρόσφυγες νόμιμους ή παράνομους. Στο σημερινό πλαίσιο της βρετανικής πολιτικής ζωής αλλά και για άλλους λόγους , πιθανόν η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων με κύρια συνιστώσα τους μη πολίτες, βρήκαν τους εαυτούς τους με την μεριά των φιλο-ΕΕ δυνάμεων, ταυτίστηκαν με την επιλογή της Παραμονής. Οι δυο κατηγορίες πολίτες και μη επιδρούν η μια πάνω στην άλλη. Για παράδειγμα οι πολίτες δεν κινδυνεύουν να απελαθούν ή αλλιώς να επηρεαστεί το στάτους τους αλλά εάν ο πληθυσμός των μη πολιτών πέσει, δραστηριότητες και επιχειρήσεις και μικρο επιχειρήσεις που έχουν αυτοί οι πολίτες θα πέσουν επίσης. Αντικειμενικά αυτή η επιλογή καθορίζει την θέση τους σαν καθυστερημένη και αντιδραστική, σαν μια εφεδρική δύναμη του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Ακριβώς μην τολμώντας να πάει ενάντια στα αισθήματα και φόβους τους, ο συντάκτης, το AWTW και οι συναφείς δυνάμεις δεν πήραν και δεν υπεράσπισαν μια καθαρή αντι ΕΕ θέση , ακόμη δεν την πρόφεραν στις διακηρύξεις τους για το δημοψήφισμα. Υποκύπτοντας στο στενό συμφέρον θυσίασαν το γενικό συμφέρον. Και το έκαναν αυτό εξαιτίας της θεμελιωδώς λαθεμένης ιδέας το μυαλό τους ότι αυτή η μερίδα του πληθυσμού στις προχωρημένες ιμπεριαλιστικές χώρες ή και ακόμη στις δυτικές καπιταλιστικές χώρες γενικά είναι ο πυρήνας των κοινωνικών δυνάμεων της επανάστασης. Έτσι θα ήταν χρήσιμο να δώσουν προσοχή στα ακόλουθα.
Το AWTW δεν κάνει οικονομία στα κείμενά του προκειμένου να αναφερθεί σε μεγάλη έκταση στους μετανάστες, πρόσφυγες και την πρόσφατη κρίση σε διάφορες περιστάσεις και με πολλά άρθρα. Στο άρθρο της 6ης του Ιούνη ο συντάκτης γράφει: «Αρκεί να περπατήσεις στους δρόμους των κοινοτήτων μεταναστών του Ανατ. Λονδίνου και να κοιτάξεις τα πρόσωπα των χαμάληδων, των σκουπιδιάρηδων, των οδηγών τρίκυκλων -Αφγανοί, Σομαλοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Πακιστανοί, Ινδοί, Ιρανοί, Σύριοι. Αυτά είναι τα πρόσωπα που αντανακλούν αιώνες της Αυτοκρατορίας, με κάθε πρόσωπο να λέει και μια ιστορία εισβολής, κατοχής και λεηλασίας». Αλλά γνωρίζει πόσοι από αυτούς μισούν τον βρετανικό ιμπεριαλισμό ή τον ιμπεριαλισμό γενικά, πόσοι είναι αδιάφοροι και πόσοι στέκονται ευνοϊκά και αισθάνονται ευγνώμονες στην Βρετανία που τους εξασφάλισε μια ζωή καλύτερη από εκείνην στις χώρες καταγωγής τους; Μια κοινωνική έρευνα θα ήταν πολύ χρήσιμη. Πράγματι, η ζωή στις χώρες τους που ήταν σαν κανόνας πολύ σκληρότερη απ’ ότι στην Βρετανία, και μιλώντας γενικά, στις χώρες υποδοχής, είναι μια αντικειμενική βάση για φιλοιμπεριαλισμό. Είναι επίσης σε θέση να στέλνουν χρήματα στις πατρίδες τους στις οικογένειές τους και συγγενείς, να υποστηρίζουν παιδιά στις σπουδές κοκ. Οικονομικά έχοντας ένα πλεονέκτημα απέναντι στους συμπατριώτες τους στην πατρίδα αλλά συγχρόνως ευρισκόμενοι σε μια χειρότερη κατάσταση ζωής και εργασίας απ’ ότι οι ντόπιοι εργαζόμενοι, και οι δυο αυτοί παράγοντες λειτουργούν στην ίδια κατεύθυνση: να τους τραβούν έξω από την δράση και τον αγώνα των εργατικών ενώσεων και ακόμη περισσότερο έξω από τον πολιτικό αγώνα. Το κοινωνικό είναι στην χώρα καταγωγής τους και η κοινωνική συνείδηση είναι επίσης ένας αρνητικός παράγοντας. Εκτός από εκείνο το μέρος αυτών των ανθρώπων που είναι πραγματικοί πρόσφυγες πολέμου ή φυσικών καταστροφών, οι περισσότεροι από τους άλλους είναι κατά μέσο όρο σε διακριτά καλύτερη υλική κατάσταση από τα φτωχά λαϊκά στρώματα στην χώρα τους. Τα χρήματα που χρειάζονται για να κάνουν το ταξίδι και να πληρώσουν τους διακινητές είναι ένα σημαντικό ποσό στα τοπικά νομίσματα. Η πλειοψηφία των φτωχών δεν μπορεί να πληρώσει. Η σχετικά καλή οικονομική κατάσταση ήταν φανερή για αρκετούς πρόσφυγες που ήρθαν στην Ελλάδα από την Συρία και η κοινωνική τους θέση δεν ήταν συνήθως αυτή του εργάτη ή του φτωχού αγρότη. Οικιακές βοηθοί και νοσοκόμες από τις Φιλιππίνες ανήκουν σε μικροαστικά στρώματα, γιατί ήταν σε θέση να σπουδάσουν και σαν μίνιμουμ να ξέρουν αγγλικά το οποίο απαιτείται στην δουλειά τους. Η κοινωνική συνείδηση είναι γενικά χαμηλή. Άνθρωποι που αναμειγνύονται σε ένα κοινωνικο-πολιτικό κίνημα, πολύ περισσότερο σε έναν ένοπλο αγώνα, σπάνια ή ποτέ δεν μεταναστεύουν εκτός για πολιτικούς λόγους, αλλά οι πολιτικοί πρόσφυγες είναι μια ειδική κατηγορία και δεν έχει σχέση με τους υπόλοιπους (μπορεί και αυτή να περιλαμβάνει φιλο-ιμπεριαλιστές και αντιδραστικούς). Μετανάστες από την Ελλάδα πήγαν να δουλέψουν στην Δ. Ευρώπη στα τέλη της δεκαετίας του ’50 κι στις αρχές της δεκαετίας του ’60, στην Ιταλία, το Βέλγιο, την Σουηδία και κυρίως στην Γερμανία. Και πάλι η συνείδησή τους πριν φύγουν ήταν χαμηλή και ζώντας εκεί δεν βελτιώθηκε, αντίθετα απόκτησαν ορισμένες αντιδραστικές ιδέες για το πόσο καλά είναι καθετί οργανωμένο στην Γερμανία και πως πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε το ίδιο και στην Ελλάδα. Αυτό είχε μια πλευρά αληθινή αλλά αντανακλάστηκε σαν συντηρητισμός και φιλο-ιμπεριαλισμός. Οι πολιτικές πεποιθήσεις και δράση στις χώρες καταγωγής τους είναι συχνά επίσης ένα πρόβλημα. Για να μην μιλήσουμε για τις πρώην ανατολικές χώρες και την Αλβανία όπου στην μεγάλη τους πλειοψηφία έβλεπαν την Δύση σαν «παράδεισο» (αλλά αυτό σε κάθε περίπτωση μπορεί να αντανακλούσε την εικόνα του μέσου όρου στις χώρες τους), υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έφυγαν από χώρες με καταπιεστικά καθεστώτα αλλά με αντίθεση με την Δύση και από κάποιες που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό. Όλοι αυτοί πέφτουν στην παγίδα να υποστηρίζουν τουλάχιστον παθητικά τον ιμπεριαλισμό. Πρόσφυγες από την Συρία δήλωσαν: «Πιστεύαμε ότι η Ευρώπη είναι μια δημοκρατική χώρα» (σσ. αναφέρεται όπως ακριβώς το είπαν). Η Ευρώπη σήκωσε ένα φράγμα αλλά γι’ αυτούς που τελικά θα επιτραπεί να εγκατασταθούν, η Ευρώπη θα είναι (ή θα γίνει ξανά) «δημοκρατική χώρα». Σχεδόν όλοι αυτοί οι πρόσφυγες δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα ακόμη και αν τους επιτρεπόταν. Ο σκοπός τους είναι να φτάσουν στην Δ. Ευρώπη. Αλλά τι είδους πρόσφυγες πολέμου είναι αυτοί που ταξιδεύουν μακριά από την χώρα τους με σκοπό να φτάσουν σε συγκεκριμένες χώρες μόνο; Τόσο η κοινωνική τους σύνθεση όσο και οι πολιτικές τους απόψεις είναι ενδείξεις πως η μεγάλη πλειοψηφία των Σύρων μεταναστών-προσφύγων ακολουθεί ή επηρεάζεται από την φιλοδυτική αστική αντιπολίτευση. Αλλά στις πολύ σκληρές συνθήκες του εμφυλίου πολέμου δεν έχουν το ιδεολογικό κίνητρο να ακολουθήσουν την ηγεσία τους στην μάχη, να μείνουν και να πολεμήσουν, και φεύγουν. Ένας ορισμένος αριθμός πιστών του καθεστώτος επίσης φεύγουν με τον φόβο του τι θα συμβεί μετά (σσ. αυτό γράφτηκε το 2016 όταν η πλάστιγγα έγερνε κατά των δυνάμεων του Άσσαντ και πριν οι Ρώσοι επέμβουν ανοικτά στο πλευρό του βομβαρδίζοντας τις πόλεις και παράγοντας ένα νέο μεγάλο κύμα προσφύγων πολέμου). Αλλά ωστόσο, οι οπαδοί των φονταμενταλιστικών ισλαμικών δυνάμεων δεν φεύγουν. Είναι διδακτικό πως η Δύση με όργανο τον ΟΗΕ, χειρίζεται το πρόβλημα των προσφύγων-μεταναστών από την Ερυθραία. Είναι καλά γνωστό τι αντιπροσωπεύουν οι κοινότητες «μεταναστών-προσφύγων» από την Κορέα και το Βιετνάμ στις ΗΠΑ. Αντικομμουνισμός, αντίδραση και αμερικανολατρεία. Πρόσφυγες-μετανάστες είναι επίσης εκείνοι οι συνεργάτες (μεταφραστές και άλλοι) των στρατών κατοχής των ΗΠΑ και της Βρετανίας στο Αφγανιστάν και το Ιράκ που δραπέτευσαν στις χώρες των αφεντικών τους για να αποφύγουν τον δίκαιο θάνατο.
Στην χώρα διαμονής, πολλοί παράγοντες συσσωρεύονται και κάνουν πολλή δύσκολη την ενσωμάτωση σε επαρκή βαθμό όσο χρειάζεται για να είναι σε θέση ο μετανάστης να συμμετάσχει σε εργατικούς και πολιτικούς αγώνες. Είναι η μη μόνιμη κατάσταση διαμονής που δεν παρέχεται, με αποτέλεσμα τον φόβο να εκτεθεί αλλά και την προσδοκία -αφού συμπεριφερθεί «καλά»- να την αποκτήσει, ή και μη επιθυμητή για όποιον δεν έχει σκοπό να εγκατασταθεί μόνιμα, παρά μόνον να κερδίσει κάποια χρήματα και να επιστρέψει στην χώρα του. Είναι οι φραγμοί στην γλώσσα και την κουλτούρα, διακρίσεις κι άλλες δυσκολίες. Είναι ο φόβος των συνεπειών και η απειλή της απέλασης που κάνει τους (νόμιμους) μετανάστες να μην ανακατεύονται σε δραστηριότητα συνδικαλιστική και πολιτική. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι αυτές οι συνθήκες μπορούν να ξεπεραστούν με τον «κοινό αγώνα» ντόπιων και ξένων. Με δοσμένο το αντικειμενικό πλαίσιο της μετανάστευσης στην σημερινή καπιταλιστική κοινωνία με όλα τα χαρακτηριστικά που μνημονεύθηκαν, αυτό είναι αδύνατο να συμβεί σε οποιαδήποτε παρατηρήσιμη κλίμακα και πολύ περισσότερο για την μεγάλη μάζα των μεταναστών – προσφύγων. Η ιστορική εμπειρία το αποδεικνύει. Ας σκεφθεί κανείς σε πόσους από τους σημαντικούς εργατικούς και άλλους αγώνες στις μεταπολεμικές δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες, μετανάστες εργάτες –σαν πιο καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι- έπαιξαν έναν σοβαρό ή τουλάχιστον διακριτό άξιο να μνημονευθεί, ρόλο. ΟΙ καπιταλιστές το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά. Οι αριστεροί εξακολουθούν να εξαπατούν τους εαυτούς τους και άλλους με τέτοια παραμύθια. Μια μικρή μειονότητα μόνον μπορεί να κινηθεί σε προοδευτική κατεύθυνση και να αναμιχθεί στον αγώνα. Υπάρχει μια άλλη μερίδα (μουσουλμανικής πίστης) που επηρεάζεται από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό και «ριζοσπαστικοποιείται» σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Ενάντια στο ιμπεριαλιστικό κράτος, αυτή η τάση πρέπει να τύχει υπεράσπισης και υποστήριξης, όχι να υιοθετηθεί ουδετερότητα μεταξύ κράτους και «τρομοκρατίας» (πολύ χειρότερα βέβαια μη ουδετερότητα υπέρ του κράτους). Αλλά η πλειοψηφία των κοινοτήτων μεταναστών (μουσουλμανικής πίστης) και ιδιαίτερα οι ηγεσίες τους συνεργάζονται με τις αρχές και καταγγέλλουν την «τρομοκρατία». Είναι ευχαριστημένοι με την ζωή που το ιμπεριαλιστικό σύστημα τους παραχώρησε και δεν ντρέπονται να το εκδηλώσουν.
Θα πρέπει επίσης να παρθεί υπόψη το γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος των «προσφύγων πολέμου» είναι στην πραγματικότητα συγκαλυμένη μετανάστευση. Επίσης πως οι πραγματικοί πρόσφυγες πολέμου μπορούν να παραμείνουν σε γειτονικές χώρες, και λογικά θα έπρεπε να το επιθυμούν αυτό ώστε να είναι όσο γίνεται πιο κοντά στην χώρα τους. Στην διάρκεια του πολέμου αντίστασης κατά της σοβιετικής κατοχής του Αφγανιστάν, 4.000.000 άνθρωποι έγιναν πρόσφυγες. Σχεδόν όλοι παρέμειναν σε γειτονικές χώρες, κυρίως στο Πακιστάν και το Ιράν, όχι στην Δύση. Όταν η κατοχή τελείωσε και χωρίς αυτό να σημαίνει πως κάποια στιγμή επικράτησε ειρήνη, οι πολλοί περισσότεροι από αυτούς επέστρεψαν στα χωριά τους. Εκατομμύρια Παλαιστίνιων προσφύγων βρίσκονται στις χώρες τις Μέσης Ανατολής, πολλοί μένοντας ακόμη σε στρατόπεδα, και δεν έφυγαν, πετάχτηκαν έξω από την Παλαιστίνη. Αλλά ποτέ δεν επιδίωξαν να έρθουν στην Ευρώπη ή ονειρεύτηκαν την ιδιότητα του «Ευρωπαίου πολίτη».
Το ιμπεριαλιστικό αστικό κράτος κάνει ότι μπορεί για να διαιωνίσει την μετανάστευση. Αντικειμενικά τουλάχιστον δημιουργεί τις συνθήκες για αυτό το φαινόμενο. Παραπέρα, αντικειμενικά τουλάχιστον υποκινεί την μετανάστευση προβάλλοντας παγκόσμια το είδωλο της δυτικής ευημερίας και πετυχημένης οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Πολιτικά και ιδεολογικά ενισχύει αυτήν την τάση προάγοντας την «δημοκρατία» και τον αστικό πλουραλισμό σε αντίθεση με τα καταπιεστικά, «δικτατορικά» και «κομμουνιστικά» καθεστώτα. Αυτό το κράτος όχι μόνον φτιάχνει αλλά και χρειάζεται μετανάστες και πρόσφυγες. Τους χρειάζεται όχι μόνον σαν μια φτηνή εργατική δύναμη αλλά και σαν μια εργατική δύναμη που λείπει. Είναι μια απάντηση στους χαμηλούς δείκτες γονιμότητας που οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες έχουν, ιδιαίτερα η Ευρώπη. Μια ευρωπαϊκή μελέτη στα τέλη του περασμένου αιώνα έδειξε ότι στην επερχόμενη περίοδο ξεκινήματος της νέας χιλιετίας η Ευρώπη θα είχε την ανάγκη περίπου 50.000.000 πρόσθετων εργατικών χεριών. (Μέσα στο νούμερο αυτό μπορεί να περιλαμβάνεται όχι μόνον η πραγματική εκτιμώμενη ζήτηση αλλά και η υπερπροσφορά η αναγκαία να κρατιούνται οι μισθοί χαμηλοί και η εργατική δύναμη υπάκουη). Η Μέρκελ μίλησε θετικά στο να αποδεχτεί η Γερμανία πρόσφυγες – μετανάστες από την Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, την περασμένη χρονιά, ακριβώς πάνω στην βάση αυτή και πρόβαλε αυτήν την κίνηση σαν έναν παράγοντα επέκτασης-ενίσχυσης της γερμανικής οικονομίας. Το δυτικό κεφάλαιο ευνοεί την μετανάστευση αλλά φυσικά κάτω από ορισμένους κανόνες και με έλεγχο των ροών. Δεν θα επέτρεπε σε μετανάστες να μπαίνουν με οποιοδήποτε ρυθμό και στην οποιαδήποτε στιγμή ακόμη και αν είμασταν στις περιστάσεις της μεταπολεμικής ανάκαμψης, πόσο μάλλον εν μέσω μιας μεγάλης και παρατεταμένης κρίσης. Έτσι εμφανίζονται δυο αστικές τάσεις απέναντι στην μετανάστευση (έχουν εμφανιστεί εδώ και πολύ καιρό). Η «κακή» και η «καλή». Η «κακή» είναι η κατά των μεταναστών τάση , η ξενοφοβική, οι ρατσιστές, φασίστες, ναζί κοκ. Μιλούν κατά της μετανάστευσης, απαιτούν αυστηρούς νόμους, και ενθαρρύνουν ή διαπράττουν επιθέσεις σε μετανάστες. Αλλά ακόμη και στην πιο ακραία παραλλαγή τους δεν υποστηρίζουν πραγματικά την μαζική απέλαση των μεταναστών-προσφύγων γιατί αυτό είναι αντίθετο με το συμφέρον της τάξης τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα δίνει η ελληνική νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή. Μέλη της έχουν επιτεθεί εκατοντάδες φορές τραυματίζοντας μετανάστες και ακόμη δολοφονώντας έναν. Ουρλιάζουν ενάντια στην «λαθρομετανάστευση» αλλά βέβαια δεν ελέγχουν αν τα θύματά τους είναι νόμιμοι ή όχι. Παρόλα αυτά τα αφεντικά της, εφοπλιστές και άλλοι καπιταλιστές, χρησιμοποιούν την εργασία των μεταναστών, νόμιμη και παράνομη στις επιχειρήσεις τους και σαν οικιακά εργαζόμενους – βοηθούς. Οι φασίστες αστοί υποστηρικτές τους μικροί ή μεγάλοι ιδιοκτήτες και κτηματίες κάνουν το ίδιο ενώ μερικές φορές ακόμη και πληρώνουν τους οργανωμένους φασίστες να προστατεύσουν τις περιουσίες τους και να βιαιοπραγήσουν κατά των μεταναστών. Το συμφέρον αυτών των καπιταλιστών και ιδιοκτητών γης είναι να χρησιμοποιήσουν την εργατική δύναμη των μεταναστών σε συνθήκες μισοδουλείας. Δεν θέλουν τους μετανάστες έξω, τους θέλουν μέσα αλλά χωρίς κανένα δικαίωμα, υπό απειλή και γεμάτους φόβο. Η «καλή» τάση καταγγέλλει τον ρατσισμό, ζητά ορισμένα δικαιώματα για τους ξένους εργάτες και ενάντια στις διακρίσεις. Αυτή επίσης εκφράζει τα συμφέροντα των καπιταλιστών και ιδιοκτητών περιουσίας. Όταν μερικές φορές το κράτος παίρνει περιοριστικά μέτρα, μεγάλοι καπιταλιστές επεμβαίνουν για να τα εξουδετερώσουν δια της πλαγίας. Χρειάζονται την φτηνή εργατική δύναμη των μεταναστών και οι κυρίες τους έχουν την ανάγκη οικιακών βοηθών οπωσδήποτε. Ήταν στις ΗΠΑ όπου μια γυναίκα γερουσιαστής κατηγορήθηκε ότι έκρυβε στο σπίτι της παράνομες γυναίκες μετανάστριες. Φυσικά αυτή ήταν μια «καλή» εργοδότρια. Στην Δ. Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Βρετανία και ορισμένες άλλες χώρες, η αναλογία των νόμιμων μεταναστών στο σύνολο είναι σημαντικά ή πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι στην Ελλάδα. Ακόμη περισσότερο η αναλογία των μεταναστών – πολιτών σε σχέση με την Ελλάδα. Τα δικαιώματα είναι ποιοτικά πιο κατοχυρωμένα και ο αστικός αντιρατσισμός πολύ ισχυρότερος. Ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτού του αντιρατσισμού ήταν η βρετανίδα βουλευτίνα του Εργατικού Κόμματος Τζο Κοξ που δολοφονήθηκε. Ήταν δραστήρια για τα δικαιώματα των μεταναστών και προσφύγων και είχε εργαστεί στην οργάνωση Oxfam ενάντια στην φτώχεια. Παρόλα αυτά υποστήριξε τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Γιουγκοσλαβία και την Συρία στο όνομα του ανθρωπισμού. Ανήκοντας στην δεξιά πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος ασκούσε κριτική στον Γκόρμπυν από τα δεξιά και υποστήριξε με σθένος την Παραμονή. Υποστηρίζοντας την φιλο ΕΕ πολιτική των Εργατικών, αντικειμενικά υποστήριζε τα αντεργατικά μέτρα της ΕΕ ενάντια στα εργατικά δικαιώματα αλλά ωστόσο ήταν οπαδός των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Δεν είναι γνωστό αν είχε οικιακή βοηθό αλλά ήταν μια μαχητική αντιπρόσωπος των συμφερόντων του βρετανικού κεφαλαίου με ανθρώπινο πρόσωπα.
Ο αντιρατσισμός της Αριστεράς που δεν αναγνωρίζει την αντικειμενική κατάσταση και τον χαρακτήρα του ζητήματος της μετανάστευσης είναι επίσης αστικός (μικροαστικός) αντιρατσισμός.
Οι δυο τάσεις απέναντι στην μετανάστευση και τους μετανάστες και ανεξάρτητα ακόμη από την υποκειμενική τους αντίληψη, συγκλίνουν στον τελικό σκοπό να υπηρετήσουν το κεφάλαιο και η ύπαρξη και των δυο υπηρετεί το κεφάλαιο καλύτερα απ ότι αν μόνον η μια από αυτές υπήρχε. Τα αστικά γενικά επιτελεία το γνωρίζουν καλά αυτό και πιθανόν το σχεδιάζουν και το καθοδηγούν. Όσο για την τρίτη τάση (της Αριστεράς), αυτή είναι η αριστερή ουρά της δεύτερης.
Η μετανάστευση σήμερα – και μιλώντας για μετανάστευση εννοείται η διεθνής μετανάστευση που κατευθύνεται προς της αναπτυγμένες καπιταλιστικές – ιμπεριαλιστικές κοινωνίες της Δύσης, υπηρετεί τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο με πολλούς τρόπους:
(α) Τα υπηρετεί οικονομικά προσφέροντας φτηνή και πιο υπάκουη εργασία ικανοποιώντας την ζήτηση με υπερπροσφορά.
(β) Απομυζά τις χώρες προέλευσης από ανθρώπινες πηγές και συγχρόνως βοηθάει τα καθεστώτα να ρίξουν την ανεργία και έτσι να αποτρέψουν εκρηκτικές καταστάσεις. Τα εμβάσματα ξένου συναλλάγματος επίσης βοηθούν τα νεοαποικιακά καθεστώτα να ενισχύσουν τις οικονομίες τους
(γ) Αντί να παραμείνουν στην χώρα τους και να παλέψουν για μια καλύτερη ζωή, που τελικά σημαίνει να παλέψουν για την επανάσταση, άνθρωποι διοχετεύονται στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις κάτω από ποιοτικά λιγότερο ευνοϊκές συνθήκες να κάνουν το ίδιο.
(δ) Συμβάλλει στον σχηματισμό ενός ιδιαίτερου υποταγμένου στα αφεντικά και στον ιμπεριαλισμό ή φιλο-ιμπεριαλιστικού στρώματος πληθυσμού με ξένη καταγωγή και αντίστοιχα κοινής γνώμης. Η υλική βάση γι’ αυτό βρίσκεται στα υλικά οφέλη που οι μετανάστες έχουν σε σχέση με αυτό που κέρδιζαν στις χώρες τους και ταυτόχρονα η σχετική ανασφάλεια στην οποία ζουν. Οι επικεφαλής αυτής της μερίδας («ηγεσίες των κοινοτήτων») ανοικτά συνεργάζονται με τις αρχές. Αυτό στην Βρετανία σήμερα εκφράζεται με την φιλοΕΕ στάση ενός μέρους των μη λευκών Βρετανών πολιτών -και λογικά πολύ περισσότερο- μέσα από τους μη πολίτες. Αυτό εκφράζεται στις ΗΠΑ από την διακαή επιθυμία για την απόκτηση της ιδιότητας του πολίτη (πιο απλά υπηκοότητα) των ΗΠΑ. Σε μια μαζική συγκέντρωση εδώ και πολλά χρόνια μεταναστών εργατών που λέγεται ότι μάζεψε εκατοντάδες χιλιάδες ή ακόμη και περισσότερους από 1.000.000 μετανάστες, το πλήθος κρατούσε και ανέμιζε χιλιάδες αμερικάνικες σημαίες για να δείξει την πίστη του στην καινούργια του προσδόκιμη πατρίδα.
(ε) Η υποταγή και ο φιλο-ιμπεριαλισμός φτάνει ορισμένες φορές στο στάδιο να μετατρέψει μετανάστες σε πιστά σκυλιά και μισθοφόρους του ιμπεριαλισμού. Εκφράζεται με περιπτώσεις μεταναστών (λατινικής καταγωγής) που παίρνοντας την αμερικάνικη υπηκοότητα κατατάχτηκαν στον στρατό και στάλθηκαν σε πολέμους για να σκοτώσουν αυτούς που αντιστέκονταν στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ακόμη και με μερικές περιπτώσεις ανθρώπων που κατατάχτηκαν στον στρατό χωρίς να έχουν την υπηκοότητα με σκοπό να την κερδίσουν με αίμα. Σε μια τέτοια περίπτωση, στο Ιράκ, στον μετανάστη πιστό σκυλί του ιμπεριαλισμού απονεμήθηκε η υπηκοότητα μετά θάνατον.
(στ) Αντικειμενικά και σε συνθήκες καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού σε κρίση (οικονομική, κοινωνική και ηθική) συμβάλλει στην άνοδο του ρατσισμού και του φασισμού και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Βοηθάει στο να μολυνθεί ο λαός, όχι μόνον το ανώτερο στρώμα των εργαζομένων αλλά ακόμη και οι άνεργοι και ιδιαίτερα η νεολαία με το δηλητήριο της περιφρόνησης για την απλή και σκληρή χειρωνακτική δουλειά σαν δουλειά όχι κατάλληλη για τους ντόπιους (Έλληνες εν προκειμένω), αλλά για τους ξένους και ιδιαίτερα τους μη λευκούς ξένους. Είναι «φυσικό» για παράδειγμα πως οι οικιακές βοηθοί είναι Φιλιππινέζες, οι εργάτες που σκάβουν τους δρόμους Πακιστανοί, οι οικοδόμοι και μάστορες Αλβανοί, οι εργάτες γης Αλβανοί ή από το Μπαγκλαντές, κοκ. Αυτό το δηλητήριο επηρεάζει τον κοινωνικό ιστό, ακόμη και την κουλτούρα και την γλώσσα που είναι ένα σημάδι ηθικής παρακμής. Και ταιριάζει πολύ καλά με την αστικό και μικροαστικό αντιρατσισμό σαν φορέα εκλεπτυσμένου και αδιόρατου ρατσισμού. Και οι κομμουνιστές δεν λένε τίποτα γι’ αυτό! Θυμίζει την περιφρόνηση της αρχαίας κοινωνίας, της ελληνικής κοινωνίας, για την χειρωνακτική εργασία επειδή ήταν εργασία δούλων. Αλλά τουλάχιστον η αρχαία δουλεία ήταν ένα αναπόφευκτο στάδιο στην πρόοδο της ανθρώπινης κοινωνίας. Η σύγχρονη μετανάστευση, δημιουργημένη, διατηρού-μενη και οργανωμένη από το διεθνές κεφάλαιο και τις εγκληματικές παραφυάδες του είναι σε μεγάλο βαθμό μια συνέπεια της στρατηγικής ήττας του κινήματος της εργατικής τάξης τον περασμένο αιώνα.
(ζ) Ακόμη και σε μια ιδανική κατάσταση εθνικής και φυλετικής ισότητας αδύνατης κάτω από τον καπιταλισμό, διαφορές εθνικού, φυλετικού, πολιτιστικού και θρησκευτικού χαρακτήρα είναι πάντα αιτίες προκαταλήψεων, φραγμών στην επικοινωνία και διαιρέσεων που το κεφάλαιο ξέρει να υποκινεί και να εκμεταλλεύεται. Αυτό το φαινόμενο πέρα και από λόγους αντικειμενικούς οφείλεται κατεξοχήν στην ιστορικά προσδιορισμένη κοινωνική και πολιτιστική καθυστέρηση των μαζών. Αν αυτό είναι αληθινό, πόσο περισσότερο αποδείχνεται αληθινό σε πραγματικές συνθήκες κυριαρχίας του κεφαλαίου και εκμεταλλευτικής κοινωνίας γενικότερα. Ο ιμπεριαλισμός, οι κυρίαρχες τάξεις και αντιδραστικές ιδεολογίες – μη αποκλείοντας από βαρειά ευθύνη ούτε τις ίδιες τις μάζες- εκμεταλλεύονται κάθε διαφορά για να σπείρουν διχόνοια και να χύσουν αίμα. Ο κόσμος μπορεί να δει τι έγινε στο Ιράκ και στην Ρουάντα. Και ακόμη «εσωτερικοί» μετανάστες – άποικοι έχουν χρησιμοποιηθεί πολλές φορές από αντιδραστικά καθεστώτα για να αλλάξουν την εθνική, πολιτιστική και θρησκευτική σύνθεση ενός πληθυσμού. Βέβαια οι περισσότερες από αυτές τις διαφορές και διαιρέσεις έχουν ένα ιστορικό υπόβαθρο. Είναι μια «προκατα-κλυσμιαία» συνθήκη για την οποία δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα σήμερα. Αλλά η σύγχρονη μετανάστευση εισάγει μια νέα διαφορά και να καλοσωρίζουμε και να χαιρετίζουμε αυτήν την διαφορά είναι τουλάχιστον κοντόθωρο. Η «πολυεθνική», «πολυπολιτισμική» κοινωνία είναι ένα σοβαρό εμπόδιο στην ταξική πάλη και το εγκώμιό της μια μικροαστική ανοησία. Οι δυο μεγαλύτερες επαναστάσεις του περασμένου αιώνα, η ρωσική και η κινέζικη έγιναν από μια εθνικά και πολιτιστικά ομοιογενή και συμπαγή εργατική τάξη και αγροτιά, όχι από μια «πολυεθνική» και «πολυπολιτισμική» Βαβέλ. Αυτό ισχύει και για όλες τις άλλες επαναστάσεις επίσης.
Η σύγχρονη μετανάστευση είναι ένα αντιδραστικό φαινόμενο κοινωνικά και πολιτικά και καμιά δύναμη στην σημερινή κοινωνία δεν μπορεί να αλλάξει τον αντιδραστικό της χαρακτήρα. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν δεξαμενή οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών αποθεμάτων και εφεδρειών του ιμπεριαλισμού. Πρέπει να είναι καλά αντιληπτό πως ο Τρίτος Κόσμος σαν εστία και ζώνη επαναστατικής αναταραχής και πλημμυρίδας αποτελείται από τους λαούς που ζούν εκεί, στις χώρες τους, και δεν περιλαμβάνει εκείνους που κατά μάζες κινούνται προς την Δύση. Κάθε τέτοια ιδέα θα ήταν μια πολλή μεγάλη έλλειψη κατανόησης του φαινομένου και βαρύ λάθος.
Τα επαναστατικά κόμματα και κινήματα του κόσμου, πρώτα απ’ όλα στον Τρίτο Κόσμο, πρέπει ενεργητικά να προπαγανδίσουν την εναντίωσή τους στην μετανάστευση και την ταξική βάση γι’ αυτήν την εναντίωση. Θα πρέπει επίσης να πλήξουν και να εξαρθρώσουν τα δίκτυα διακίνησης και να εξοντώσουν τους διακινητές. Αντί να εκλιπαρούν ή να ζητούν το «δικαίωμα» στην μετανάστευση και την άδεια να ζήσουν στην Δύση οι λαοί πρέπει να υψώσουν και να υπερασπίσουν το δικαίωμα να ζήσουν στις δικές τους χώρες και να επιστρέψουν στις δικές τους χώρες.
Για τους λαούς του Τρίτου Κόσμου και όλων των φτωχών χωρών υπάρχει Ένας Ολόκληρος Κόσμος Να Κερδηθεί, όχι ένας δυτικός ιμπεριαλιστικός κόσμος να παρακαλούν να γίνουν δεκτοί.